Երեք տարի անց (!), 1991 թվականին կայացավ Մադրիդյան խաղաղության համաժողովը, որտեղ առաջին անգամ հանդիպեցին Իսրայելի և Պաղեստինի ներկայացուցիչները։ Այդ համաժողովին բոլոր կողմերը եկան համաձայնության` «Տարածքներ՝ հանուն խաղաղության» (!!!) սկզբունքի վերաբերյալ: Սակայն, այդ սկզբունքի իրականացումը ահռելի վտանգ հանդիսացավ Իսրայելի ժողովրդի և պետության համար` սահմանները կտոր-կտոր սեղմվում էին, հակառակորդը ավելի հանդգնանում, զոհերը շփման գծին շատանում, բնակչությունը վտանգվում և այլ և այլ, դե ինչ երկար պատմեմ, գիտեք էլի, հիմա ինքներդ դա վերապրում եք:

(Ի դեպ, 1992 թվականին Իցհակ Ռաբինը կրկին վերընտրվեց (!!!!)վարչապետ... ոչինչ չի՞ հիշեցնում))))

Իսկ երեք տարի անց,

1995թ-ին, նոյեմբերի 4-ին, աշնանային մի ջերմ երեկո, երբ Իցհակ Ռաբինը բոցաշունչ ելույթ էր ունենում բազմահազարանոց հանրահավաքին ՝ ի պաշտպանություն «խաղաղ կարգավորման» (!!!!!!!!),

հնչեցին երեք ճակատագրական կրակոցներ,

որոնք խոցեցին «խաղաղասեր» վարչապետին և

40 րոպե անց Իցհակ Ռաբինը մահացավ հիվանդանոցում:

Ժողովուրդը չներեց նրա դավաճանությունը՝ անկախ նրանից, թե ինչ հաղթական ճանապարհ էր նա անցել մինչ «Տարածքներ՝ հանուն խաղաղության» ծրագրի իրականացումը:

Իրականում Իսրայելի ժողովուրդը կողմ չէր «Տարածքներ՝ հանուն խաղաղության» սկզբունքին, ավելին, բազմիցս նախազգուշացրել էր վարչապետին իր դեմ լինելու մասին, բայց նա խուլ էր:

Հետևաբար, ինքնավստահ, իրեն մեծն մեսիաի տեղ դրած ցանկացած «գանդի» ով չի լսում ժողովրդին ու, ներշնչված «միջազգային հանրության» կտերով, էշ-էշ հավատում է, որ ժողովուրդն իր հետ է, քանի որ ինքը «ժողովրդավարության բասծյոն» է և «խաղաղության ղուշ (агавни)» , պետք է միշտ հիշի այս պատմությունը , իսկ ազգակործան պատուհասները `առաջին հերթին:

Դե, իսկ թե ինչ է իրենից ներկայացնում Իսրայելը այդ սպանությունից 27 տարի անց, մենք բոլորս լավ տեղյակ ենք: