Նիկոլ Փաշինյանին ոչ մի կերպ չի հաջողվում լուծել Ամուլսարի խնդիրը։ Նա չի կարողանում որոշում կայացնել, իսկ ինչ որոշում էլ որ կայացնում է, չի կարողանում կյանքի կոչել։

«Ժողովրդի» վարչապետը մի քանի անգամ դիմել է իր կոլեգաներին, որպեսզի նրանք բացեն դեպի Ամուլսարի հանք տանող ճանապարհը, բայց նրան չեն լսել։ Հեղափոխության արտաքին փայատերերն այդպիսով ցույց են տվել Փաշինյանին, որ ինքը միայն «հպարտ» քաղաքացիների մոտ կարող է «ժողովրդի» վարչապետ խաղալ, բայց իրենց մոտ դա չի անցնի։ Ասել է թե՝ առնվազն Ամուլսարում Նիկոլը «ժողովրդի» ներկայացուցիչը չէ, քանզի «ժողովուրդը» չի լսում իր կոչը և չի բացում փողոցը։

Շփոթված Նիկոլը

Նիկոլ Փաշինյանը սկզբում տաք էր ու չէր հասկանում, որ Ամուլսարի հանքը պատմություն է դառնալու իր գլխին։ Հետո հասկացավ, բայց արդեն ուշ էր։

Հիմա նա շփոթված է, որովհետև չի հասկանում, թե ինչ են իրենից ուզում հեղափոխության դրսի փայատերերը։

Բանն այն է, որ ԱՄՆ–ը պաշտոնական խողովակով նրանից պահանջում է բացել Ամուլսարի հանքի ճանապարհն ու չվտանգել արևմտյան խոշոր ներդրումային ծրագիրը։ Բայց մյուս կողմից՝ նույն ԱՄՆ–ը «տակից» աջակցում է հանքի բացման դեմ հանդես եկող բոլոր շրջանակներին, որոնք հանքի դեմ հանդես գալուն զուգահեռ հակառուսական գիծ են տանում (հակառուսական գիծը հանքի դեմ հանդես եկող «ծռերի» ու 5–րդ շարասյան մյուս ներկայացուցիչների հիմնական գործն է, իսկ հանքն ընդամենը՝ քողածածկույթ)։

Նիկոլին հեղափոխության դրսի փայատերերը սպառնում են փողոցային պայքարով, եթե նա հանկարծ հանքը բացի ու միևնույն ժամանակ սպառնում են միջազգային արբիտրաժով, եթե նա հանկարծ հանքը չբացի։ Այսինքն՝ Նիկոլին աքցանի մեջ են վերցրել։ Դա է պատճառը, որ նա շփոթված է։ Չգիտի, թե ինչ պետք է անել։

Նա մի պահ ուզում էր ուժային մեթոդով բացել ճանապարհը, բայց նախկին ոստիկանապետ Վալերի Օսիպյանը, շատ լավ հասկանալով, որ օգտագործվելու է ու հետո որպես քավության նոխազ պատժվի, հրաժարվեց այդ դերակատարումից։ Դա էր այն հիմնական պատճառներից մեկը, որ նա հեռացվեց համակարգից։

Վախեցած Նիկոլը

Շփոթվածությունը վախի պատճառ է դարձել։

Նիկոլը վախեցած է։ Նա չի կարող չկատարել դրսի փայատերերի պահանջները։ Բայց եթե մինչև վերջ կատարի, ապա դա պակաս վախենալու չի լինի իր համար։ Դրա համար էլ նա Պուտինին վատ ընդունելության է արժանացնում, բայց հետո վազում է նրա հետևից ու փորձում լիզել թքածը։ Ստացվում է երկու վախ, որը, ինչպես հայտնի է, մեկ մահի համարժեք բան է։

Փողոցով Նիկոլին վախեցնողները ստիպում են նրան հակառուսական քայլերի գնալ։ Նա այդ քայլերը կատարում է (Պուտինի դեմ հանրահավաքի արտոնում Բ26–ի դիմաց, արարողակարգային ճչացող ժեստեր, «Ռուսթավի 2»–ի լրագրողի հարձակման կազմակերպում և այլն), բայց վախենում է մինչև վերջ գնալ, քանզի կարող է աթոռ կորցնել։

Դրսի փայատերերը նրանից պահանջում են՝

1. ռուսական ռազմաբազայի դուրսբերում և միացում հակաիրանական կոալիցիային,

2. աշխատել ՀԱՊԿ–ի ու ԵԱՏՄ–ի դեմ,

3. զիջումների գնալ Արցախում՝ համաձայն Բոլթոնի պլանի (բանակի վարկաբեկումը, պատերազմն անցած ռազմաքաղաքական շրջանակների դեմ քարոզչական արշավը և քաղաքական հետապնդումները, պաշտոնական Ստեփանակերտի հետ լարված հարաբերությունները, «խաղաղասիրական» քարոզը, հակաղարաբաղցիական տեղեկատվական գրոհն այդ պլանի բաղկացուցիչ մաս են կազմում),

4. դառնալ «թավշյա» հեղափոխությունը ԵԱՏՄ տարածքում արտահանող պետություն։

Եթե հեղափոխության դրսի փայատերերի պահանջները կատարվեն, ապա ակնհայտ է, որ Հայաստանը կհայտնվի թուրք–ադրբեջանական մամլիչի տակ ու կարող է նույնիսկ վերանալ աշխարհի քաղաքական քարտեզի վրայից։

Իսկ այն, որ մեր տարածաշրջանում ռուսական ազդեցության թուլացումը նշանակում է թուրքական ազդեցության մեծացում, երկրորդ կարծիք չկա։ Վրաստանի օրինակը բոլորիս աչքի առաջ է։

ՆԱՏՕ–ն ու դրա լիդեր ԱՄՆ–ը Հարավային Կովկասում ունեն մեկ օպերատոր։ Դա Թուրքիան է։ Ռուսական ռազմաբազայի դուրսբերումը մեր տարածաշրջանից և ռուսական գործոնի չեզոքացումը ավտոմատ հանգեցնելու է թուրքական գործոնի դոմինանտության՝ այդտեղից բխող բոլոր հետևանքներով։ Հետևաբար՝ բոլոր նրանք, ովքեր հայ–ռուսական ռազմավարական դաշինքի դեմ են հանդես գալիս՝ թաքնվելով «ինքնիշխանության» հայտարարությունների տակ, պարզապես Թուրքիայի օգտին են աշխատում։

Ի՞նչ որոշում կկայացնի Նիկոլը

Եվ այսպես, Ամուլսարի հարցը դարձել է քաղաքական կյանքի գործիք։ Նիկոլն ինքն իրեն մտցրել է փակուղի և հայտնվել ծուղակի մեջ։

Եթե նա չբացի հանքի ճանապարհը, ապա կդելեգիտիմացվի և կփչանա։ Եթե բացի, ապա կարող է դրսից ֆինանսավորվող «կանաչ» հեղափոխություն ստանալ։

Փաշինյանը փորձեց թրքաբոլշևիկների հետ հանդիպել ու պայմանավորվել հետները հանքի հարցում, բայց չստացվեց ու չէր էլ կարող ստացվել, քանզի թրքաբոլշևիկների տերերը դա թույլ չեն տա։

Նիկոլին մնացել է ժամանակ ձգելը, բայց դա էլ չափ ու սահման ունի։ Որոշումն ամեն դեպքում պետք է կայացվի։ Կա՛մ այս կողմ, կա՛մ այն կողմ։ Բայց խնդիրն այն է, որ պոպուլիստին հակացուցված է որոշում կայացնելը։ Արդյունքում՝ Նիկոլը շփոթված է ու վախեցած։

Պետրոս Ալեքսանյան