Ալեքսանդր Մանասյան. «Եթե մեր երրորդ հանրապետության առաջին ՀՀՇ–ական քաղաքական ղեկավարությունը կարգին տիրապետեր նյութին, ապա 1992–ին չէին ասի, թե խնդրի լավագույն լուծումն այն է, որ Լեռնային Ղարաբաղի հանրապետությունը ճանաչվի Ադրբեջանի հանրապետության կազմում՝ որպես ինքնավար հանրապետություն»

Սույն պարոնները պարտավոր են ներկայացնել իրենց ունեցած ծանրակշիռ փաստերն ու ապացույցները «Ժառանգության» վերաբերյալ։ Իսկ եթե անգամ դրանք «ապացուցվեն», պահանջում ենք նրանց պատասխանատվության ենթարկել իրենց իմացած հանցագործությունը պարտակելու համար, եթե ոչ՝ ավելացնել ևս մեկ հոդված՝ զրպարտությունը։

Հայցվորի առարկություններից քննարկվել է միայն մեկը՝ արդյոք Կալիֆոռնիա նահանգի օրենքը սահմանդրորեն ճի՞շտ է՝ հաշվի առնելով այն փաստը, որ ԱՄՆ Սահմանադրության համաձայն արտաքին քաղաքականությունը կիրառվում է ուղղակիորեն նախագահի կողմից, և քանի որ նախորդ երկու նախագահները համաձայն չէին Կոնգրեսի կողմից Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչող բանաձևի ընդունմանը, ապա դա նշանակում է, որ ԱՄՆ–ն Ցեղասպանությունը չի ճանաչում։

Ինչպե՞ս կարող ենք նման վարվելակերպից հետո վստահ լինել, որ Ղարաբաղի հարցում ևս գոյություն չունեն արդեն համաձայնեցված գաղտնի փաստաթղթեր:

Ընդհանրապես Հայաստանում անհրաժեշտ է զարգացնել ժողովրդավարությունը, ինչը նախադրյալ պետք է լինի նորմալ ընտրություններ անցկացնելու համար, և այս ընտրությունների ընթացքում նույնիսկ Սերժ Սարգսյանի ընտրվելը կհամարվի որպես ժողովրդավարության հաղթանակ։

Կփոխարինի՞ Կոսովոյի–ում ԱՄՆ դեսպան Թինա Քեյդենաուն ԵԱՀԿ ՄԽ ամերիկացի համանախագահ Մեթյու Բրայզային, թե ոչ, դեռևս հայտնի չէ։ Այնուամենայնիվ, մամուլում տեղ գտած տեղեկատվությունը չի հաստատվել ոչ՛ ՀՀ Արտաքին գործերի նախարարությունում, ոչ՛ ՀՀ–ում ԱՄՆ դեսպանատանը։

Վարդան Խաչատրյանը կարծում է, որ հայ–թուրքական սահմանը չի բացվի, Ստեփան Սաֆարյանը կարծում է, որ կբացվի

Քաղաքական մոտեցումների թատերաբեմ չլինելով՝ խորհրդարանը կոալիցիային քաղաքական միավորի լիցքեր հաղորդելու կամ «տեսքի բերելու» հնարավորությունից զուրկ է։ Մնում են այդ տխրահռչակ պորտֆելները, որոնք, տեսնում ենք, թե ինչ եղանակով և ում են բաժանվում։

«Ընտրությունները բավականին հանգիստ էին. այն, ինչ տեղի էր ունենում Հայաստանում՝ ընտրատեղամասերի առջև կուտակումներ, երթուղային տաքսիներով մարդկանց հոսքի ապահովում... նման դեպքերի ականատես չեմ եղել ես այնտեղ։ Կարող եմ ասել, որ բացարձակ տարբերություն կա մեր և Մոլդովայի ընտրությունների միջև»

Օգոստոսի 1-ին Վարդան Օսկանյանը հյուրընկալվել է «Ազատություն» ռադիոկայանի «Տեսակետների խաչմերուկ» հաղորդաշարին և պատասխանել Աննա Իսրայելյանի և Աղասի Ենոքյանի հարցերին:

Հովհաննես Հովհաննիսյան. «Լեռնային Ղարաբաղը կոմունիկացիոն առումով զիջումներ կարող է անել, բայց տարածքների իմաստով, որոնք այսօր գտնվում են ԼՂՀ-ի տնօրինության տակ, զիջելու բան չունի»

Եթե ադրբեջանական կողմը բացահայտ զինված քայլերի էր դիմում Ղարաբաղում հայերի հանդեպ, ինչի հետևանքով տեղի ունեցավ այդ ազգային պոռթկումը, ապա Վրաստանը շատ խելոք է դրան մոտենում և թույլ, տակից խնդիրներ ստեղծելով՝ փորձում է արմատները կտրականապես ոչնչացնել։

«Պետք է հասկանալ, որ Արցախը ցեղասպանության փոխհատուցման ակտերից մեկն է։ Ես վախենում եմ, որ մեր դիվանագիտությունը պատրաստ չէ՝ կրթությունով, ազգային շահի իմացությամբ, ճարպկությամբ, նաև անձնական շահերն առաջ չտանելու մասով»։

Այսօր ընտրվել է ինքնորոշման դրսևորումներից նվազագույնը՝ ինքնակառավարումը։ Մտահոգիչ է նաև, որ կարգավիճակը որոշվելու է իրավական ուժ ունեցող կամարտահայտության միջոցով, ինչը, նրա խոսքերով, շատ հեղեղուկ ձևակերպում է։

«Հայաստանը չպետք է մենաշնորհն իրեն պահի։ Հայաստանի և Ղարաբաղի պետական շահը միշտ չէ, որ նույնն է»։

Մոսկովյան հանդիպման ժամանակ մենք ականատես եղանք այս հաստատման հերթական ապացույցին: Երբ Սերժ Սարգսյանը, նախագահի աթոռին տիրանալով, որոշեց վերակենդանացնել Մինսկի խմբի՝ փակուղի մտած գործունեությունը, բնական էր, որ այդ ազդանշանը, ինչպես Բաքվում և Անկարայում, այնպես էլ համաշխարհային գլխավոր մայրաքաղաքներում, պետք է ընկալեին որպես Հայաստանի թուլության և հավելյալ զիջումների պատրաստակամության նշան:

Եթե դրսևորում չկա, չի նշանակում, որ տարբեր տեսակետներ չկան։ Կարծում եմ, վերջին դրսևորումները բավարար հիմք են՝ համոզվելու, որ այս անգամ ԼՂՀ-ն ավելի ամուր կկանգնի այդ դիրքերում։

«Ուշադրություն դրաձրեք Ադրբեջանի նախագահի վերջին հայտարարություններին, Ռուսական և Բրիտանական ԶԼՄ–ներին։ Դրանք ոչ միայն չեն բերի խաղաղ կարգավորման, այլ, Աստված չանի, բայց արդեն հակամարտության ռազմական լուծման վտանգ կա»