Եթե Նիկոլն ասում է, որ ընտրությունները կեղծվելու դեպքում ինքն իր ձեռքերը կկտրի, ապա դա նշանակում է, որ ձգտելու են կեղծել՝ չվնասելով սեփական վերջույթները։

2018թ. արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները, որ, «թավիշների» ասելով` անցել են ստերիլ ժողովրդավարության պայմաններում, բոլորովին այլ բան են ասում` դա պարզ մանիպուլյացիա էր, որովհետև «թավշյա» ընտրացուցակները ոչնչով չէին տարբերվում նախորդներից։

Տեղին է հնչեցնելը սոցցանցերում նիկոլականների սիրած հարցը մի փոքր այլ ռակուրսով՝ «Բա խի՞ Սերժի վախտ 205 միլիոն չէիք կարողանում հավաքել»։

Օստապ Բենդերն ու Կիսա Վորոբյանինովը երևի ավելի ուժեղ կնկարեին:

2020թ. փետրվարի 25-ին Փաշինյան Նիկոլն արձանագրեց իր ամենամեծ պյուռոսյան հաղթանակներից մեկը` արեց այն, ինչ իրենից առաջ ոչ մեկին չի հաջողվել։

ՍԴ–ն գրավելու հանրաքվեի քարոզի համար Նիկոլին փող է պետք։ Շատ փող։

Դե, «նոր Հայաստանում» կոռուպցիա-մոռուպցիա, «հարկային տեռոր» ու «պետական ռեկետ» չկան: Դե, չկան, էլի:

Չէ, բայց քաղաքականապես շատ «գրագետ» վիրուս է, կետային հարվածում է գերազանցապես Միացյալ Նահանգների աշխարհաքաղաքական հակառակորդներին:

Ո՞վ է սա, ախր՝ ի՞նչ կապ ունի Արցախի, Արցախյան ազատամարտի, մեր արցախյան հաղթանակների հետ, որ իրեն այստեղ տերուտնօրեն է զգում։

«Այո»–ն Նիկոլ Փաշինյանի համար 3 անգամ ավելի կարևոր է, քան մարտի 1–ի 10 զոհը։

Սահմանադրական դատարանի գործող կազմը ցրելու և նոր՝ իրեն հնազանդ ու կամակատար կազմ հավաքագրելու նպատակ դրած Նիկոլ Փաշինյանը կարծում է, որ նպատակն արդարացնում է միջոցները:

Համակերպվել և հանդուրժել անհանդուրժելին՝ այս քարոզչական հաննիբալիզմը ուղղակի չի՛ կարելի:

Նիկոլը փորձեց նաև «իրավական» շղարշ տալ ՍԴ-ն ուզուրպացնելու իր ցանկությանը։

Պետության ղեկին հայտնված գործիչը խիստ ընդհանուր, իսկ հաճախ՝ մակերեսային պատկերացումներ ունի պետության կառավարման, իշխանության ճյուղերի տարանջատման ու հավասարակշռման, դատարանների անկախության ու արծարծված մի շարք այլ խնդիրների մասին:

Ո՞նց է տնտեսությունը դինամիկ աճելու մի երկրում, որտեղ տնտեսության գլխավոր պատասխանատուն օրումեջ կա՛մ «շոու է անում», կա՛մ «շոուի մեջ է ընկնում»:

Նրանց գործողությունների միակ «շարժիչն» ատելությունն է և թշնամանքը, ոչինչ` բացի ատելությունից և թշնամանքից, իսկ սոցիալական բազան`հենարանը, ատելությամբ կուրացած, ատելություն շնչող ու արտաշնչող անգրագետ պողոսների բազմությունն է։

Թշնամու ջրաղացին առատորեն ջուր լցնող թշնամանքի և ատելության քարոզչության այս «գլուխգործոցը», ոնց տեսնում ենք`մեր անվտանգության երաշխավորներին չի՛ մտահոգում։

Հիմնական հաշվարկը իր կողմնակիցների մի որոշակի հատվածի դրսևորած անձի պաշտամունքն է, իր անձի հանդեպ տածած հավատը: