Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորումն արդեն ապրում է իր կյանքով, և Ռուսաստանն ու ԱՄՆ-ն այստեղ էական դերակատարում չեն կարող ունենալ։ Այո՛, նախկինում ԵԱՀԿ Մինսկի համանախագահների համար կարևոր էր կազմակերպել երկխոսություն, կողմերին բերել բանակցային սեղանի շուրջ։ Այսօր փոխվել է հարաբերակցությունը։

«Հանձնելն արդեն պարտվողական մտածելակերպ է։ «Մեկ ազգ» կազմակերպությունների դաշինքն ընդհանրապես չի ընդունում ոչ մի զիջում, քանի որ դրանք մեր պատմական տարածքներն են»։

«Իհարկե, կան մարդիկ, այդ թվում և կառավարության ղեկավարը, ովքեր քաջատեղյակ են համաշխարհային և Հայաստանի տնտեսության միտումներին և շատ լավ պատկերացնում են, թե այս ընթացքում ինչ զարգացումներ եղան։ Սակայն ես ձեռնպահ կմնայի ասել, որ միայն միջազգային ճգնաժամն է Հայաստանի տնտեսական ձախողումների պատճառը»։

««Աղդամը մեր հայրենիքը չէ», կամ «ազատագրված տարածքները պետք է հանձնենք» ասողները 1988թ. չկային, նրանք չէին կարող լինել։ 1988թ. ամբողջ հայ ազգը, համայն հայությունը անվերապահ ոտքի կանգնեց՝ լուծելու մեկ խնդիր՝ միավորել Արցախը Հայաստանին»։

«Եթե մարդիկ փորձում են իրական բանակցային գործընթացը վերափոխել բաժակաճառի, ապա դա ինձ համար անընդունելի և ռադիկալ է։ Եթե մարդիկ փորձում են հանդես գալ պարտվողական դիրքերից՝ թե ամեն ինչ տանք, միայն թե ղարաբաղյան խնդիրը լուծվի, նույնչափ անընդունելի և ռադիկալ է ինձ համար նաև դա»։

«Ճգնաժամի ժամանակ անկումը բնական պրոցես է։ Նշանակություն չունի՝ քանի տոկոսով, դա բնական պրոցես է, որովհետև արտաքին ազդեցությունների հետ կապված խնդիր է»։

«Այս կառավարությունը հակաճգնաժամային ծրագիր չի էլ ունեցել։ ԱԺ-ն այդպիսի թուղթ չի հաստատել»։

«Մինչև այսօր ես չեմ տեսնում որևէ հիմք՝ ասելու, թե կառավարության հակաճգնաժամային քաղաքականությունը ինչ-որ արդյունք տվել է։ Այն դեպքում, երբ բոլոր հաշվարկները ցույց են տալիս, որ ճգնաժամը խորանալու է»։

«Այս բանակցությունների ամբողջ վտանգավոր դրույթն այն է, որ հայկական կողմը շարունակում է քննարկել անիրատեսական և Հայաստանի ու Արցախի շահերին հակասող սկզբունքներ և շարունակում է սակարկել ազատագրված տարածքների հարցը, որոնք «դե յուրե» պատկանում են Լեռնային Ղարաբաղին»։

Շատ բնական է, որ Ղարաբաղի հարցով բանակցի Ղարաբաղը։ Միայն մի դեպքում Ղարաբաղը կարող է չբանակցել՝ եթե Ադրբեջանն ընդունում է, որ Ղարաբաղը Հայաստան է։ Կարծում եմ, այդպիսի նախադեպ կար, սակայն Ալիև որդին 0–ից սկսեց, և մենք ևս պետք է վերադառնայինք 0 կետին, պետք է Ղարաբաղը շարունակեր բանակցել։

«Խաղաղությունը ոչ թե այն բանի պատճառով է, որ երկու կողմերը կամք ունեն խաղաղ ապրելու, այլ խաղաղությունը հաստատվում է միայն այն ժամանակ, երբ կողմերից որևէ մեկը չի կարող հաղթանակ տանել մյուսի նկատմամբ»։

«Եթե դու ապրում ես մի հողի վրա, որը նույնիսկ տեսականորեն կարող են հանձնել, ապա առաջանում է մի իրավիճակ, երբ դու քեզ կապված չես զգում այդ հողին...»

«Սա վերջին լակմուսաթուղթն է պարզելու համար՝ մենք դեռ ժողովու՞րդ ենք, թե՞ արդեն բնակչություն»

«Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ժամանակ, այո՛, Ղարաբաղը մասնակցում էր բանակցային գործընթացին։ Սակայն Լևոն Տեր-Պետրոսյանն ստիպում էր, որ Ղարաբաղն ստորագրի այն համաձայնագիրը, որը պետք է ինքը ստորագրի, այլ ոչ թե՝ Ղարաբաղին մասնակից էր դարձնում, որ Ղարաբաղը լուծի իր ճակատագիրը»։

«Ե՛վ ՀԱԿ-ը, և՛ գործող իշխանությունները նույն կամ շատ նման հայտարարություններն են անում թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին հարցերում»։

«Կառավարության կողմից իրականացվող հակաճգնաժամային քաղաքականություն ես չեմ տեսնում»։

«Քաղաքական կամ հասարակական բանավեճերը, հայացքների, տեսակետների առողջ բախումը հնարավոր է միայն առողջ հասարակական հարաբերությունների պայմաններում, որոնք որ Հայաստանում չկան»։

«Չէ՞ որ մենք միասին պետք է ապրենք...»