Էրդողանը փորձում է նոր քաղաքական առևտուր սկսել Մոսկվայի հետ, որտեղ կոնի վրա դրված պետք է լինի Ղարաբաղը: Իսկ եթե դրան գումարենք, որ որոշ ժամանակ առաջ նույն Թուրքիայի տարածքում ստեղծվում է այսպես կոչված «Արևմտյան Ադրբեջանի վտարանդի կառավարություն»՝ իր բոլոր պետական սիմվոլներով, ապա կարելի է ասել, որ Էրդողանի ծրագրերում կա ոչ միայն Արցախի, այլև Հայաստանի գրավման հարցը: Գիտակցո՞ւմ են արդյոք ներկայիս հայաստանյան իշխանություններն այս վտանգավոր իրավիճակը, կարծում եմ, որ ոչ:

Տեսնես ինչ ֆաբրիկաներում են բուծվել այս տեսակները։

Սիմոնյանի խոսքը և հպարտ հակահարվածը։

Էքսպրոպրիատորների էքսպրոպրիացիայի արդյունքում հպարտ քաղաքացիները մի քոռ կոպեկ էլ չեն ստանալու։

Լա՛վ, դուք եք ապուշ, ձեզ ծափահարողն է ապուշ, հո ամբողջ աշխարհն ապուշ չէ՞։

Կեցցե՛ ազատ, անկախ և միացյալ Հայաստանը, որ անպայման գալու է։

Դե հիմա իջե՛ք քարոզչության էկրաններից և էջերից, գնացեք ու արագ հասկացեք, թե ինչ պետք է անեք։

Այս ամենը կատարվում է մեր հարևան երկրում` Թուրքիայում: Փաստացի մենք ձեռք ենք բերում «նոր հարևան»՝ սա այլևս այլ երկիր է, Աթաթուրքի Թուրքիան չէ, որը մենք պետք է գիտակցենք և հետևություններ անենք։

Միայն թե պարզ չէ, թե Ձեր նման արտոնյալն ինչո՞ւ Հայաստանում չի երևում։

Տա Աստված, որ այս ամենը չվերաճի նրան, ինչով մենք անցել ենք 90-ականներին։

Չի կարելի արտաքին քաղաքականությունը և անվտանգության ապահովման հարցերը շփոթել միտինգի հետ։ Լավ է, որ միտինգը դեռ բանակ չէր հասել ու մերոնք կարողացան հակառակորդին տեղը դնել՝ շտկելով պետության քաղաքական ղեկավարության սխալները։

Ցուցադրական հայրենասիրության ու ցուցադրական հայրենապղծության հիմքում մի բան է՝ ամեն գնով ցուցադրել սեփական անձը։

Երբեք այսքան բարեկամ չենք կորցրել, քանզի թշնամիները չեն էլ պակասել։

Նիկոլապաշտ անգրագետ պլեբսի «շնորհակալությունը» կարճաժամկետ է։

Հաղթանակի համար պետք է պետության և հանրության բոլոր օղակների անխափան փոխգործակցությունը։

Չի կարելի այդքան տգետ և անհեռատես լինել։

Արժե՞ր սեփական ամբիցիաների դիմաց կորցնել երկու տարի և երկու դիվանագիտական հաղթանակ։

Դա ուղիղ ճանապարհ է դեպի կործանում։