Քիչ առաջ 5-օրյա բանակցությունները ադրբեջանցիների հետ ավարտվեցին։ 

44–օրյա պատերազմը ոչ միայն պետական ու մարդկային ողբերգություն էր, այլ նաև 44–օրյա ինտենսիվ ստերի մատուցման դիվերսիոն գործընթաց։

Բայց զավեշտը նրանում է, որ ոչ ոք չի հավատում և նա վկաներ է բերում:

Հիմա Սյունիքը դարձավ հոգեկանին պաշտպանողների զարթուցիչը:

Քարտեզները չեն հրապարակվել, քարտեզների մանրամասները անհայտ են։

Արցախում վճռվում էր մեր պետության տեսակի հարցը, Սյունիքում արդեն վճռվում է գոյության հարցը: Կա՞ այս ամենի գիտակցություն:

Ադրբեջանը, Թուրքիայի համակարգմամբ, ըստ հաջորդականության կիրառում է նույն այն ռազմավարությունը, որն արդյունավետ կերպով կիրառվել է Սիրիայում և այլուր։

Ու քո նման ոչնչությունը, որի համար պետական սահմանը լորի պոչ ա, ուր կուզենան կտեղաշարժեն թշնամիներդ, կհամարձակվի այդ երկրում հավակնի իշպանությո՞ւն ստանա, հա՞։

Ազերիները թույլ չեն տալիս նրանց սնունդ տանեն՝ պահանջելով, որ լքեն պոստերն ու փախնեն։

Արտակ Դավթյանին ժամանակին նույնիսկ իր ղեկավարած զորամասում սպաները չէին ենթարկվում:

Սյունիքն անվտանգ էր, Երևանն անվտանգ էր, Գեղարքունիքն ու Լոռին անվտանգ էին, քանի կար Արցախը։

Եթե հայտարարությունների հետ մենք համաձայն չենք, ուրեմն ադրբեջանցիներն աշխատել են ամերիկյան կողմի հետ, իսկ մենք՝ ոչ:

Զարթնիր ու խելքի արի Ազգ, Հայրենիքդ ոչնչացնում են։

6 ամսվա ընթացքում Ադրբեջանի բանակը կարողացավ հիմնականում վերականգնվել, թոթափել պատերազմական մզվածությունը։

Այն լինելու է առանց նիկոլիզմի ապագա, առանց դավաճանների ապագա և հայրենիքով մտահոգված մարդկանց ապագա։

Դեռ չեմ խոսում Շուռնուխ գյուղի մասին, երբ այն բառացիորեն բաժանված է երկու հատվածի՝ հայկական և ադրբեջանական։

Վստահեցնում էր, թե սահմանին ադրբեջանցիների կուտակումների մասին ՊԲ հրապարակած տեսանյութը կեղծ է, մինչդեռ գիտեր՝ 100 տոկոսանոց ճշմարտություն է։

Նիկոլի ղեկավարությամբ Հայաստանը պատրաստ չէ նոր պատերազմ գնալու, այդ պատերազմում մենք էս գլխից պարտված ենք: