Սիրելի հայրենակիցներ,
Այս տարվա փետրվարյան հայտնի դեպքերից հետո այնպիսի խոր հիասթափություն եմ ապրել, որ դեռ չեմ կարողանում ինձ տրամադրել հրապարակային այս կամ այն հարցի վերաբերյալ տեսակետ հայտնելուն: Դա առաջին հերթին գալիս է նրանից, որ անկեղծորեն հավատացել եմ «Համաժողովրդական շարժման» հաղթանակին ու ազնվորեն լծվել այդ պայքարին: Եվ քանի որ չունեմ մեր գավառամիտների ճարպկությունը, չէի կարող, շարժումը դեռ չտապալված, անմիջապես սրան-նրան բրթբրթոտելով՝ հասնել ուժեղին ու նրա «կրոնն ընդունելու» պատրաստակամությունս հայտնել: Դրա համար հատուկ հատկանիշներ են հարկավոր: Ցավոք, թե բարեբախտաբար՝ ես դրանք չունեմ:
Իմ մի շարք հրապարակումներում ժամանակին ներկայացրել եմ, որ այս փուլում սահմանադրական փոփոխությունների անհրաժեշտություն չկա, ու այս գրառմամբ հաստատում եմ նախկինում հնչեցրած տեսակետս: Պարզաբանելու իմաստ չեմ տեսնում, քանի որ դրանով կներքաշվեմ բովադակային քննարկումների մեջ, իսկ հիասթափված քարոզչի կարծիքն ո՞ւմ է հետաքրքրում: Եթե աչքերիդ մեջ կրակ չկա, խոսքերիդ մեջ՝ վճռականություն, ավելի լավ է ոչ թե միանալ «Ոչ»-ի որևէ ճամբարի, այլ՝ անդամագրվել հիասթափված, բայցև ոչ մի պարագայում սկզբունքներին չդավաճանածների «վիրտուալ խմբին»: Սահմանադրական փոփոխությունների քարոզարշավի ընթացքում սա իմ առաջին ու վերջին հրապարակային խոսքն է: Այս գրառումը տեղ չի գտնի իմ ենթակայության տակ գործող լրատվական կայքերում, քանի որ փորձում ենք առավելագույնս անկողմնակալ լինել:
Վստահեցնում եմ, որ սա իմ անձնական կարծիքն է. համաձայնեցված չէ ո՛չ նախկին, ո՛չ ներկա և ո՛չ էլ հավանորեն ձևավորվելիք թիմերի հետ: Ուղղակի՝ ինձ չէի հարգի, եթե մեր երկրի համար այս բախտորոշ պահին թիվ մեկ օրակարգային հարցի վերաբերյալ տեսակետս չբարձրաձայնեի: Սա միայն ձեզ համար չէ, այլ՝ առաջին հերթին ի՛նձ համար:

Էդվարդ Անտինյանի ֆեյսբուքյան էջից