Սերժ Սարգսյանի նախաձեռնած սահմանադրական փոփոխությունները, որոնք, արհեստական օրակարգ լինելուց բացի՝ ուղղված են նաև նրա վերարտադրությանը, ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ լակմուսի թերթիկ մյուս քաղաքական ուժերի համար:

Իշխանության կողմից սահմանադրական փոփոխություններ նախաձեռնելու քաղաքականության առաջին իսկ օրվանից ասվել է, որ դա չի բխում երկրի, ժողովրդի շահերից, հետևաբար հակապետական նշանակություն ունի: Այն իր սաղմում վիժեցնելու անհրաժեշտության մասին նույնպես ասվել է:

Ոչ մեկ անգամ է զգուշացվել, որ ցանկացած ոք, լինի քաղաքական, թե քաղաքացիական ուժ, անհատ, թե անհատների խումբ, ով կհայտնի ցանկություն կամ պատրաստակամ կլինի՝ քննարկելու սահմանադրական փոփոխությունները, ավտոմատ կերպով հայտնվելու է իշխանական տիրույթում:

Հիմա մի շատ կարևոր նկատառում, բայց այս անգամ՝ ուղղված «քառյակին» ամբողջապես ու ամեն մեկին առանձին: Քաղաքական գործընթացը կարող է և հիմնականում պարունակում է սուբյեկտիվություն, սակայն այն գնահատելիս պետք է մաքսիմալ օբյեկտիվ լինել: Այսպես, «քառյակը», առաջադրելով 12 կետից բաղկացած համատեղ պահանջն ու դրա կատարմանը վերջնաժամկետ տալով իշխանությանը, ստանձնել է շատ լուրջ պատասխանատվություն հասարակության ու երկրի առջև, քանզի դրանք արտացոլում են ժողովրդի կենսական շահերը: «Քառյակի» յուրաքանչյուր անդամ-ուժի համար պետք է ըմբռնելի լինի, որ այդ 12 կետերը (անգամ կատարման կամ չկատարման դեպքում իշխանության կողմից) իրենց բովանդակությամբ նոր քաղաքական կուրս են ենթադրում, իսկ դա նշանակում է, որ այն ամբողջապես տարբերվում է Բաղրամյան 26-ի որդեգրած քաղաքականությունից: Եվ քանի որ Սարգսյանի ու նրա կառավարող թիմակիցների վարած քաղաքական կուրսը նաև սահմանադրական փոփոխություններ է ենթադրում, հետևաբար անտրամաբանական կլինի «քառյակի»՝ որպես ժողովրդի շահերը ներկայացնող ուժի կամ նրա անդամներից որևէ մեկի՝ մի դեպքում ժողովրդի անունից հանդես գալը, մյուս դեպքում՝ որոշ վերապահումներով կողմ լինելը սահմանադրական փոփոխություններին:

Եթե իշխանությանը մինչև սեպտեմբերի 30-ի կեսգիշերն է ժամկետ տրված՝ իրականացնելու 12 կետերը, ապա մյուս բոլոր ուժերին մինչև սեպտեմբեր արժե կողմնորոշվել սեփական «գույնի» մեջ՝ սև՞, թե՞ սպիտակ:

Մերի Մովսիսյան