Այն, ինչ կատարվում է սահմանի երկայնքով, կոչվում է դիրքային պատերազմ:
1994-ից մեր բանակը խրամատներում կանգնած մեր անվտանգությունն է ապահովում: Աշխարհի պրակտիկայում եզակի դեպք, երբ 20 տարի շարունակ զինվորը խրամատում է: Ակտիվ ռազմական ֆազան փառքով անցանք և հաղթեցինք, «պասսիվի» ընթացքում էլ ամոթով չենք մնացել երբեք: 2008թ. մարտի 4-ին թուրքերը նույնիսկ բլինդաժ գրավեցին, բայց մի քանի ժամից փախան՝ տալով մոտ 30 հոգի զոհ ու վիրավոր: Մենք 1 վիրավոր ունեինք:
Հիմա ասածս այն է, որ մի քանի շաբաթ առաջ առանց մեկ կրակոցի տիրացանք մի բարձրունքի, որը թույլ է տալիս վերահսկել տասնյակ կիլոմետրերով տարածք՝ ապահովելով հարավային ուղղությունով տեղակայված մեր դիրքերի անվտանգությունը, ինչպես նաև հողագործությամբ իր հացը հայթայթող հայ գյուղացիներին:
Հ.Գ. Ես կողմնակից եմ ակտիվ գործողությունների, ու դա ունի իր տրամաբանությունը: Թուրքը քաքլան ցեղ ա, Հայ Զինվորի շողքից քանի գյուղ վռազ փախավ, միգուցե ճիշտ կլիներ մի անգամ ևս «ջիգյարով» դրանց ջարդել ու հենց իրենց «տարածքում»:

Մհեր Փարվանյանի ֆեյսբուքյան էջից