Սահմանային նման լարվածության պայմաններում բանակի հրամանատարական կազմը պարտավոր է խոսել իրավիճակի մասին, հանգստացնել քաղաքացիներին, քաջալերել զինվորներին և սաստել թշնամիներին: Բայց այժմ մենք տեսնում ենք լիովին հակառակ մի պատկեր` ՊՆ-ն վերածվել է դիակ հաշվող կազմակերպության, գերագույն գլխավոր հրամանատարի պաշտոնը զբաղեցնող Սերժ Սարգսյանը պոչը ծալած չգիտես, թե որ ծակն է մտել, ՀՀ զինված ուժերի հակաադրբեջանական գործողությունները դեռևս շարունակում են զսպված լինել, իսկ իշխանահպատակ քարոզչամիջոցները Ադրբեջանական մամուլի ոգով արդեն մի քանի ամիս է շարունակում են վախեցնել քաղաքացիներին պատերազմի վերսկսման հնարավորությունով:

Մենք կսխալվենք, եթե ասենք, որ սա միայն իշխանությունների թուլության, անգրագիտության կամ ապաշնորհության արդյունք է: Առաջին հերթին հարկավոր է արձանագրել, որ սա կազմակերպված գործողություններ են կամ, ինչպես իր վերջին հարցազրույցում նշեց նախագահ Տեր-Պետրոսյանը, սա քաղաքական որոշման հետևանք է: Նման պնդման պատճառը մեկն է` ակնհայտ է, որ իշխանությունները միտումնավոր չեն օգտագործում իրենց հնարավորությունները: Նրանք հնարավորություն ունեն թե՛ սահմանին համարժեք պատասխան տալու (ՀՀ զինված ուժերը կարող են համապատասխան հրամանի առկայության դեպքում տալ համարժեք հակահարված), թե՛ քարոզչամիջոցներով առնվազն ավելի լավատեսական տեղեկատվություն տարածելու:

Միամտություն կլինի, եթե ասենք, որ Ադրբեջանական գործողությունների դեմ Սերժ Սարգսյանը չի կարող գոնե Հայաստանի սահմաններում կազմակերպել քարոզչական արշավ: Նա այդ հնարավորությունն ունի, միայն թե նա այդ գործիքը օգտագործում է բացառապես իր քաղաքական թշնամիների դեմ: Օրինակ, երբ օրեր շարունակ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի հարցազրույցին արձագանքելու գործին էին նետվել տասնյակ վերլուծագանգեր, հարյուրավոր ֆեյքեր, ակծիվիստներ, քաղաքական գործիքներ: Այսինքն այստեղ խնդիրը ոչ թե հնարավորությունների բացակայությունն է, այլ եղած հնարավորությունները չօգտագործելը:

Իսկ սրա միակ բացատրությունն այն է, որ Սերժ Սարգսյանը Ադրբեջանին ուղղակի չի ընկալում, որպես թշնամի: Սերժ Սարգսյանի թշնամին չի կարող լինել Հայաստանի թշնամին, չի կարող լինել Ղարաբաղի թշնամին, նրա միակ թշնամին իր աթոռին վտանգ ներկայացնողն է, իսկ այդ աթոռը պահպանելու գործում բավական օգտակար գործողություններ իրականացնող Ադրբեջանը Սերժ Սարգսյանի ոչ թե թշնամին է, այլ ավելի շուտ դաշնակիցը, զինակիցը կամ մտերիմ ընկերը:

Հետևաբար, իշխանությունների նման հակաժողովրդական, հակապետական գործելավոճից միայն մեկ եզրակացություն կարելի է անել` Սերժ Սարգսյանի խուժանապետությանը ձեռնտու է սահմանային լարվածությունը և դրա վտանգավորության հնարավորինս քարոզումը: Չստացված բռնապետը ուղղակի սարսափելով մոտալուտ միասնական փողոցից փորձում է իր իշխանությունը փրկել ընդվզման պատրաստ զանգվածներին պատերազմով վախեցնելու միջոցով: Կարելի է ասել, որ սա կազմակերպված դավադրություն է ՀՀ քաղաքացիների նկատմամբ:

Եթե այդպես է, Սերժ Սարգսյանը պետք է հասկանա նաև, որ վերջին իրադարձությունները էլ ավելի են ամրապնդում Հայաստանը իր փտած ռեժիմից ազատելու անհրաժեշտության գիտակցումը: Սա ևս հարկավոր է դասել Սերժ Սարգսյանի թարս աճող նախաձեռնությունների շարքին, քանի որ ցանկացած բանական մարդ հասկանում է, որ հենց պատերազմից խուսափելու համար է առաջին հերթին հարկավոր ազատվել պատերազմով վախեցնող, չի բացառվում նաև, որ սեփական գործողություններով կամ հակառակը՝ անգործությունով պատերազմ հրահրող դավաճան իշխանություններից:
Այլ կերպ ասած՝ հարկավոր է գիտակցել, որ պատերազմի այլընտրանքը Սերժ Սարգսյանի պաշտոնանկությունն է:

Հ.Գ. Հուլիսի 25-ին Սերժ Սարգսյանը մերժել է սահմանամերձ գյուղերի բնակիչներին զինելու Հանրային խորհրդի նիստի ժամանակ հնչած առաջարկը: Սերժ Սարգսյանը հրաշալի հասկանում է, որ այդ զենքը անխուսափելիորեն օգտագործվելու է Հայաստանի և հայ ժողովրդի թշնամիների դեմ, իսկ այսօր Հայաստանի հանրապետության առաջին թշնամին Սերժ Սարգսյանի կեղեքիչ ու թալանչի խմբավորումն է:

Արեգ Գևորգյանի ֆեյսբուքյան էջից