Իհարկե, ադրբեջանցի փորձագետի հայտարարությունները չպետք է միանշանակ ընդունվեն, սակայն մեր երկրի՝ վերին մակարդակով հանձնողների հայտարարություններից դատելով՝ նման բան ավելի քան հնարավոր է։ Եթե առաջ ԵՏՄ հիմնադիր երեք պետություններից միայն Ղազախստանն էր ցանկություն հայտնում Ադրբեջանին այնտեղ տեսնել, իսկ Բելառուսն ու Ռուսաստանը չեզոք դիրքում էին, ապա այսօր Ռուսաստանն էլ, որն, ի դեպ, բավականին մեծ կշիռ ունի երեք հիմնադիր պետությունների մեջ, ամենաբարձր մակարդակներով նման հայտարարություններ է անում։ Օրինակ՝ ՌԴ նախագահի խորհրդական Սերգեյ Գլազևը «Վեստնիկ Կավկազա» պարբերականին տված հարցազրույցում նշել է, որ Ադրբեջանի անդամակցությունը ԵՏՄ–ին կարևոր է, և որ ղարաբաղյան խնդրի կարգավորումը կլավացներ ռուս–ադրբեջանական հարաբերությունները։
Ինչպես տեսնում ենք, ռուսական դիսկուրսը փոխվել է, և ոչ հօգուտ մեզ։ Դրա մեղավորն էլ միմիայն իրեն երկրի նախագահ հռչակած Սերժ Սարգսյանն է։
Հիմա անդրադարձ Արցախին։ Առաջին հերթին Արցախը պետք է անհապաղ բանակցային կողմ դառնա, քանի դեռ բանը բանից չի անցել։ Երկրորդ՝ Արցախը պետք է քաղաքական նոտա հղի պաշտոնական Երևանին, որ վերջինն իր գործողություններով չփորձի շարունակել վտանգի տակ դնել հայ ժողովրդի անվտանգությունը։

Քանի Սարգսյանը սեփական աթոռը պահելու «կռիվ է» տալիս՝ ստորանալով ռուսների մոտ ու ստորացնելով սեփական ժողովրդին, Արցախում անմիջապես զգում են դրա պտուղները սեփական մաշկի վրա։ Ի դեպ, հիմա էլ՝ արդեն Հայաստանը։ Քանի դեռ պետական իշխանությունը գտնվում է Սերժ Սարգսյանի ձեռքում, այդքան սպառնալիքներով լի է լինելու հայության ամեն մի օրը։ Եթե հանկարծ լարվածությունը վերաճի ռազմական գործողությունների, ապա տուժելու է ողջ հայությունը։ Առաջին հերթին արտագաղթն ավելի կմեծանա, իսկ դա բավականին լուրջ խնդիրներ է ստեղծելու Սփյուռքի համար։ Հետևապես, պետք է օր առաջ ձեռնամուխ լինել երկրում արմատական համակարգային փոփոխությունների, որը նաև ենթադրում է կառավարող էլիտայի փոփոխություն։

Մերի Մովսիսյան