Ես, օրինակ, Սերժ Սարգսյանի այս հայտարարությունը արտառոց եմ համարում:

Ահա՝ «Պետական բյուջեն անձեռնմխելի է, կաշառքն՝ արգելված»:

Սա առնվազն մառազմ է:

Իշխող ուժի վերնախավին Սարգսյանը հիշեցնում է մի բան, որ ամրագրված է Սահմանադրությամբ եւ բազմաթիվ օրենքներով:

Ժողովրդավարական երկրներում, որտեղ գործում է արդարադատությունը՝ այդ մասին բանավոր հիշեցումն, իրոք, մառազմ կհամարվեր: Քանզի ժողովրդավարական երկրներում առաջնորդվում են Սահմանադրությամբ եւ օրենքներով: Հակառակ պարագայում՝ անօրեն ու հանցագործ պաշտոնյաներին ոչ թե բանավոր հիշեցնում են, թե ինչպես պետք է աշխատել, գործել, այլ՝ ուղղակի սահմանված կարգով նրանց նկատմամբ գործ են հարուցում եւ ուղարկում են իրենց արժանի տեղը՝ բանտ:

Իսկ մեզանում անտեսվում են Սահմանադությունն ու օրենքները:

Փոխարենը կա մի «Ասող», ով ասում է «Գլխից է պետք է բռնել, գլխի՛ց» ու ինքը չի բռնում ոչ մեկի գլխից: Ինչպե՞ս բռնի, եթե ինքն է գլուխը։

Ըստ Սահմանադրության, ՀՀ նախագահն է, չէ՞ գործադիր իշխանությունը:

Հիմա էլ պարզվեց՝ տնտեսության անկման, արտագաղթի վտանգավոր ծավալների հարցում եւ, ընդհանրապես բոլոր ոլորտներում մինուս արձանագրած ու այդպիսի «էական ձեռքբերումներ» ունեցող նախկին վարչապետին Սերժ Սարգսյանը վերապահել է նոր «առաքելություն»: Նշանակում է դեսպան:

Հետն էլ ասում է՝ լռե՛ք, հանկարծ չպախարակեք նախկինին: Ես իրեն շա՜տ, շա՜տ, շա՜տ շնորհակալ եմ:

Բա մառազմ չէ՞ սա:

Նախկին կառավարությանը ծնծղաներով է ճանապարհում, իսկ նորին ընդառաջ՝ հիշեցնում է, թե «Պետական բյուջեն անձեռնմխելի է, կաշառքն՝ արգելված»:

Այսինքն՝ վեց տարի երկիրը Սահմանադրությամբ ու օրենքներով չի առաջնորդվել, այլ՝ «Ասողի» ասելով:

Ով ասում է բյուջեն անձեռնմխելի է, բայց հիմա նույն այդ բյուջեն դատարկ է, որը «Ասողը» փորձում է լցնել «կուտակային» համակարգի ներդրման միջոցով: Այն է՝ ժողովրդին քերթելու, նրա նկատամաբ ռեկետ իրականացնելու միջոցով:

Ով ասում է՝ կաշառքն արգելված է, բայց կառավարման համակարգում կոռուպցիան ու կաշառակերությունը ծաղկում են, որոնց դեմ «պայքարում» են բազմաթիվ աշխատանքային խմբեր ու հանձնաժողովներ՝ ստեղծված նույն Սերժ Սարգսյանի կամ կառավարության կողմից:

Ով հրապարակավ խոսում է «ատկատների» ու տենդերներում ԽԾԲ-ներին «հաղթեցնելու» մասին, բայց այդ ամենի համար մեղավոր ու պատասխանաու անձին ուղարկում է դիվանագիտություն անելու:

Իրոք, միայն մեր երկրում է հնարավոր նման բան, ինչպես նաեւ՝ այդպիսի բանավոր հիշեցում:

Երկիր, որտեղ Խորենացու «Ողբ»-ի ժամանակներից ի վեր բան չի փոխվել.

«Իշխանները ապստամբ, գողերին գողակից, կաշառակեր, կծծի, ժլատ, ագահ, հափշտակող, երկիր ավերող, աղտեղասեր, ստրուկներին համախոհ:
Դատավորները տմարդի, ստախոս, խաբող, կաշառակեր, իրավունքը չպաշտպանող, անկայուն»։

Կիմա Եղիազարյան