Ամառվա տապից լեզուն դուրս գցած մարմնեղ գետաձին լճակը տեսնելուն պես ուրախությունից տրճինկ տվեց ու «հիշաչար»  արևի շարունակական հալածանքներից վերջապես ազատագրվածի պես չլմփաց ջրի մեջ: Ու քիչ հետո միայն պիտի ներկայանար սահմռկեցուցիչ տեսարանը՝ նրա կողմից հրահրված ավերիչ մակընթացության ուղղակի հետևանքը: Բնականաբար, ինչպես որ կարգն է, մակընթացությանը պիտի որ տեղատվությունը հաջորդեր: Այդպես էլ եղավ, ու հենց այդ ժամանակ էլ սկսվեց ամենազարհուրելին:
- Տո ա՜յ անաստվա՛ծ, տո ա՛յ հաստագավակ, - ձայնը գլուխը գցած՝ բղավում էին ցամաքած լճի ափերին թպրտացող ձկները,- տո անամո՛թ լխպոր, տո ա՛յ հաստագլուխ, ամբողջ ջուրը պարարտ մարմինդ դատարկեց, բա հիմա մենք ի՞նչ ենք անելու, հը՞, ա՛յ ապիկար, ախր մենք հիմա կկործանվենք:
Գետաձին, որը բարձրաշխարհիկ կրթություն էր ստացել ու բարեկիրթ ընտանիքում մեծացել, ամաչեց: Նա փորձեց ծածուկ՝ գոնե լճից դուրս գալու գնով, շտկել ստեղծված անհարմար իրավիճակը: Գետաձիու այդ նախաձեռնությունից հետո մնացած ջուրը, ենթադրաբար հետ քաշվելով, հազիվ ծածկեց լճի հատակը:
- Մարդասպա՛ն, սադի՛ստ, քողարկված ֆաշի՛ստ, մթամ չգիտես, որ մենք առանց ջրի կյանք չունենք, էդ ո՞ւր ես դուրս գալիս, հը՞, հապա շուտ ե՛տ վերադարձիր:
Հասարակական պարսավանքից գլուխը կորցրած գետաձին նորից հետ սողաց ու հայտնվեց լճի ուղիղ կենտրոնում: Ջրի մակարդակը նորից բարձրացավ, ու շրջապատում ամեն ինչ վերստին խաղաղվեց: Բնական արհավիրքի վախը համտեսած ձկներն անցան իրենց բնականոն կյանքին: Նրանք առտնին հոգսերը հոգալու նպատակով ներս ու դուրս էին անում ջրի մեջ «լռված» գետաձիու ոտների արանքով:
Առ այսօր էլ ականջները ջրում խրված՝ գետաձին կանգնած է ջրում: Ա՛յ թե ինչ ասել է լավ դաստիարակված կենդանի: Մինչ շուրջը եռում է կյանքը, նա՝ ամոթի գերին, մինչև ականջների ծայրը էլի խրված է ջրում:
Ասում են, թե աշխարհը պահում են երեք կետերը:
Բայց ինչքան էլ ասեն, մեկ է, չեմ հավատում, որ նրանցից գոնե մեկը այդ ամոթխած գետաձին չլինի...

Թարգմանությունը՝ Արթուր Ազարյանի