Էշը, գոմեշը, այծը վիճում են, բողոքում իրենց կարգավիճակից։ Ամեն մեկն իր առավելություններն է թվարկում, բայց, արի ու տես, որ տերը տարբերություն չի դնում նրանց միջև. նրա համար բոլորն էլ անասուն են։

-Ամենածանր բեռն իմ ուսերին է։ Միայն հող հերկելն ի՞նչ արժե. ես չլինեի՝ տերը հաց չէր ունենա,–բառաչում է գոմեշը,–և ի՞նչ. ես նրա համար նույն անասունն եմ, ինչ դուք։ Ո՞ւր է արդարությունը։ Այսքանից հետո նման վերաբերմո՞ւնք։ Իսկ իմ եղբայրն ազատության մեջ գիտե՞ք՝ ինչ հարգանք է վայելում։ Նրանից նույնիսկ առյուծն է խրտնում։ Իսկ այստեղ... սովորական անասո՞ւն... Տերը կույր է...

-Չհամեմատե՛ս,–զռռում է էշը,–առավոտից երեկո ե՛ս եմ տիրոջ կողքին։ Ամենածանր բեռը քո ուսերի՞ն է։ Բացի՛ր աչքերդ... Կրում եմ ու կրում, և ի՞նչ։ Ես ձեր պես սովորական անասուն եմ։ Դա էլ հերիք չի. ինչ ասես, որ չեն խոսում իմ մասին, վիրավորական կատակներ են հորինում։ Իսկ գիտե՞ք՝ ազատության մեջ իմ եղբայրն ինչ կյանքով է ապրում՝ տափաստանների իշխան։ Նույնիսկ գայլերը ոհմակով չեն հանդգնում հարձակվել նրա վրա...

-Լսում եմ ձեզ ու զարմանում,–մկկում է այծը,- ի՞նչ է, չե՞ք լսել այծի կաթի մասին։ Միայն դա բավական էր, որ ես այլ վերաբերմունքի արժանանայի։ Երբ տերը հիվանդանում է, ի՞նչ է առաջին հերթին անում։ Վազում է մոտս՝ կաթի հետևից։ Ու այդքանից հետո ես էլ եմ ձեզանից չտարբերվող անասո՞ւն... Իսկ գիտե՞ք՝ ազատության մեջ եղբայրս ինչպիսի կյանքով է ապրում։ Նրա գեղեցկության մասին երգեր են հյուսում, մտցրել են Կարմիր գրքի մեջ, իսկ նրա կոտոշներից նույնիսկ հովազն է ընկրկում...

Անասունները շարունակում են բողոքել իրենց կարգավիճակից ու տիրոջ վերաբերմունքից, երբ գոմի անկյունում անդադար ծամող խոզը նրանց ընդհատում է և ասում. «Վե՛րջ տվեք։ Ես էլ եղբայր ունեմ ազատության մեջ։ Նա՛ էլ է հարգանք վայելում։ Ազատության մեջ է, դրա համար էլ այդպես է։ Իսկ այստեղ բոլորս անասուն ենք։ Այնպես որ, կերե՛ք ձեր փայ լափն ու պատրաստ եղեք ամեն րոպե մորթվելու»։

Վախթանգ Մարգարյան