Այս օրերին լրագրողական ու համացանցային հետաքրքրությունը համառորեն չի նվազում այն հարցում, որ մեր որոշ, մեղմ ասած գիտելիքի հետ ոչ մի ընդհանրություն չունեցող պաշտոնյաներ, գիտնական են դարձել, և մի քանի հայտնի մարդիկ էլ, ղարաբաղյան պատերազմին մասնակցած չլինելով՝ երկրապահ: Քննադատելու ցանկություն բացարձակապես չունեմ, քանի որ վերաբերվում եմ այս երևույթին մի տեսակ կարեկցանքով: Որքան պետք է մարդ կոմպլեքսավորված լինի, որ աշխատավայրից տեղեկանք ներկայացնի ԲՈՀ-ին, որպեսզի իրեն էլ հատկացնեն ԻՏԹ-ի վկայական (իշխանական տգիտությունների թեկնածու): Անկեղծ ասած, լեզուս չի պտտվում գործածել գիտական աստիճան կամ էլ կոչում բառերը, քանի որ գիտությունն այստեղ ի՞նչ կապ ունի: Կամ էլ տեղեկանք տանի ԵԿՄ վարչություն, որպեսզի իրեն պաշտոնին կամ նյութական միջոցներին համապատասխան երկրապահական կարգավիճակ ստանա այդ կառույցում:

Ժամանակին մի զավեշտալի դեպք է տեղի ունեցել իմ ներկայությամբ, որի տպավորություններով ցանկանում եմ նաև ձեզ հետ կիսվել: Հավաքված էինք գրասենյակում, ներս մտնող նոր հյուրին ներկաներից մեկն ասած, թե կարող ես շնորհավորել՝ մեր ընկերը դարձել է միջազգային ակադեմիայի ակադեմիկոս (Այդ ժամանակ ավելի շատ «մոդա» էր միջազգային ակադեմիայի ակադեմիկոսի վկայական գնելը: Չեմ նշում, ակադեմիայի անունը, քանի որ որևէ հայրենակցիս վիրավորելու մտադրություն չունեմ, ես երևույթի արատավոր կողմն եմ վեր հանում՝ դրանից հնարավորինս խուսափելու համար): Նա էլ, ասես պատրաստ էր նման լուր լսելուն, պատասխանեց, թե՝ շնորհավորում եմ, և որքա՞ն գումար նստեց քո վրա այդ հաճույքը: Մեր ակադեմիկոսին, որն այդ վկայականը ձեռք էր բերել, որպեսզի տարբերվեր իր շրջապատից, այդպիսի նյութականացված հարցը վիրավորական թվաց, և անմիջապես հակադարձեց, թե դա ի՞նչ կապ ունի: Սակայն մեր հյուրն անդրդվելի էր, նա էլ ցանկանում էր իր առավելությունն ընդգծել, և ասաց՝ դե ինձ էլ են առաջարկել, բայց երբ իմացա, թե ինչքան պիտի վճարեմ, ասեցի՝ ես հո հիմա՞ր չեմ այդքան գումար տամ այդ թղթի կտորին, դա ինձ ի՞նչ է տալու, երբ բոլորը գիտեն, որ փողով է ու լսողը դրանով ոչ թե լուրջ է վերաբերում քեզ, այլ ընդակառակը՝ անլրջանում ես:
Եվ նաև ուզում եմ հիշեցնել մեր նորաթուխ երկրապահներին, որ Նապոլեոն Բոնապարտը բրիգադի գեներալ է դարձել 24 տարեկան հասակում՝ փայլուն իրականացված մարտական գործողության, ռազմական տաղանդի ու խիզախության համար: Իսկ Դիրեկտորիայի ժամանակ՝ արդեն դիվիզիայի գեներալ էր, բայց երբ կայսր դարձավ՝ կրում էր գնդապետի համազգեստ ու տարբերանշաններ: Դե կողքինները գեներալներ ու մարշալներ էին՝ շքեզ համազգեստներով ու բազմապիսի ժապավեններով, պետք է չէ՞ Նապոլեոնը նրանցից տարբերվեր: Այո, գուցե համեստորեն, կամ էլ կայսրերին հարիր անհամեստությամբ, հասկացնել էր տալիս, որ դե տղաներ ջան, եթե բոլորդ այսպես զուգված-զարդարված գեներալներ ու մարշալներ եք, ես էլ, թեպետ մարտական գեներալ եմ, բայց կարող եմ ինձ թույլ տալ կրել գնդապետի համեստ համազգեստ ու ձեզ ղեկավարել:
ԽՍՀՄ-ի տիրապետությունից դուրս գալու համար պայքարել, բայց նրա ազդեցությունից այսպես համառորեն չհրաժարվել անգամ շուրջ 25 տարի հետո, ցավալի է: Ժամանակին Լեոնիդ Իլյիչ Բրեժնևն ինքն իրեն այնքան մեդալներ ու կոչումներ էր տվել, որ արդեն խոսում էին, թե մնացել է «Հերոսուհի մայր» կոչումն էլ ստանա ու վերջ:
Հարգելի մեր հայրենակից պաշտոնյաներ, մի՞թե չեք զգում, որ կամաց-կամաց մոտենում եք այդ սահմանագծին, արդեն հնարավոր չէ ձեր մասին խոսել՝ առանց քմծիծաղի: Մինչդեռ, երբ իրականության զգացումը չէիք կորցրել, ոնց որ թե կարգին մարդիկ էիք, հարգված ընտանիքներից: Ախր, ամենաթունդ քննադատներն անգամ չէին կարող ձեզ այդպես հեղինակազրկել, որքան դուք եք այսպես ինքնաոչնչանում:

Էդվարդ Անտինյան

Աղբյուրը՝ https://www.facebook.com/ed.antinyan?fref=ts