Սերժ Սարգսյան. 2010 թ. «Հայկական կողմի փոխզիջում կարող է դիտվել Ղարաբաղի շուրջ գտնվող այդ շրջանների վերադարձն Ադրբեջանին, իհարկե, պահպանելով Լեռնային Ղարաբաղն ու Հայաստանը կապող միջանցքը»:
Արամ Զավենի Սարգսյան. 2014 թ. «Ու պիտի Ղարաբաղը հասկանա, որ իր անկախության համար պետք է որոշակի զիջումների գնա Ադրբեջանին, Ադրբեջանը հասկանա, որ իր խաղաղության, իր երկրի ընկալված լինելու համար պիտի զիջումների գնա ԼՂՀ իշխանություններին»:
Լավ էլ իրար գտել են, չէ՞։ Մեկը նախագահի աթոռը զավթելով խոսում է տարածքներ հանձնելու մասին, մյուսն էլ, ընդդիմադիր ձևանալով, տակից Սերժին աջակցելով, նույնպես խոսում է զիջումների մասին: Սենց մարդիկ, մեծ հաշվով, սպանում են մեր երկիրը ոչ միայն տնտեսապես, այլև բարոյապես: Հասկացե՛ք՝ եթե Սպարապետի եղբայրը դոշ է ծեծում, թե հանձնենք հողերը, եթե մի կուսակցության ղեկավար, որի հզորացման հիմքերում կանգնած էր Սպարապետը, խոսում է տարածքներ հանձնելու մասին, ապա նշանակում է, որ բարոյապես է ոչնչանում մեր ազգը:
Էս ստոր ռեժիմից ազատվելն իրոք որ դարձել է մեր ժողովրդի և պետության հետագա գոյության հարցը:

Արմեն Միքայելյան