Վերջերս բախվում ենք այն իրականությանը, որ քիչ թե շատ բարեկեցիկ կյանքով ապրող հայ ազգի զավակները, ըստ իրենց պատկերացրածի, գտնում են, որ իշխանության ԳՈՐԾՈՒՆԵՈՒԹՅԱՆ քննադատությունն անտեղի է: Իրենք համոզված են, որ կարիք չկա գնահատականներ տալու տոկոս խփող, տարեկան գրեթե 1 մլրդ կանաչներով արտաքին պարտքը ավելացնող, պետական բյուջեն անարդյունավետ տնօրինող, քաղաքական «անբարոյականությամբ» զբաղվող միջազգային դաշտում, սեփական երկիրն ու ժողովրդին ստորացնող կառավարությանը: Սա ինձ հիշեցնում է հոմոսովետիկուս մարդ տեսակին, որը, պարփակված լինելով փտած համակարգում, համեմատելու եզրեր չունենալով այլ պետություններում առկա կենսամակարդակի ու զարգացվածության հետ, կարծում էր, որ դրախտում է ապրում: Չգիտակցելով, որ կոմունիստների վերնախավը բազմաթիվ ու բազմազան ռեսուրսներից ու ծառայություններից է զրկում սեփական ժողովրդին: Ստորացնում նրան՝ առաջարկելով, ասենք, «ԶԱՊ» մակնիշի ավտոմեքենա, մինչդեռ երկաթյա վարագույրից այն կողմ վաղուց ամեն ինչով առավել Mercedes, BMW և այլ նորաոճ և առաջատար մեքենաներ էին վարում: Ասածս ինչ է. կուշտ փորը դեռ բարեկեցության նշան չէ: Փոքր–ինչ արժե նաև արժանապատվություն ու բարձր ինքնագնահատական ունենալ որպես քաղաքացի: Թույլ չտալ, որ իշխանությունը սեփական ժողովրդի ցածր գիտակցությունից օգտվի ու թալանի այն, ինչը ժողովրդին է պատկանում: Ժամանակն է, որ քաղաքացիներս էլ բարձր գիտակցություն ցուցաբերենք և թույլ չտանք մեզ ընկալեն որպես անբանական էակների, որոնք միայն սեփական փորի մասին են մտածում և վերջ:

P.S. Քաղաքացիական ցածր գիտակցությունը (որը բնորոշ է հիմնականում/նաև «բարեկեցիկ» (նրանք իրականում չգիտեն՝ ինչ է բարեկեցությունը) կյանքով ապրող անգիտակից շերտին) իշխանությունների համար բավականին նպաստող երևույթ է թալանի համար: Ավելի սարսափելի է, երբ անգիտակցական մակարդակում են նստած ձեռնարկատերերը, ինչ-որ արտադրություն ունեցող կամ ծառայությունների մատուցման ոլորտում ներգրավված «բարեկեցիկ» կենսակերպ վարող մարդիկ:

Մերի Մովսիսյան