Ո՜վ, հայ ժողովուրդ, հավսա՜ր, զգա՛ստ, հայացքդ դեպի գերեզմաններ՝ քայլով մա՛րշ... Հանկարծ կյանքի կողմը չնայես, հա՞...
Ու այսպես տարվա մեջ չգիտեմ քանի անգամ...
Քանզի ժողովրդի կենսասիրությունը շատ թանկ է նստում պետբյուջեի վրա:
Բյուջեն անխնա թալանելու համար է, ինչով էլ միշտ զբաղված է գործող իշխանությունը:
Ուրեմն՝ բյուջեն կողոպտելու, ոչ թե ժողովրդի կյանքը բարելավելու համար է:
Ո՜վ, հայ ժողովուրդ, քո միակ փրկությունը անդրշիրիմյան աշխարհի մասին միասնաբար մտորելու մեջ է:
Ի՜նչ կյանք, ի՜նչ ապրուստ, ի՜նչ բարեկեցություն, ի՜նչ ապագա, առավելեւս՝ հայրենիքի ապագա:
Դու միշտ խորհիր «անցողիկի» մասին, ու այլեւս քո թշվառ գոյությունը քեզ այդքան ահավոր չի թվա: Ու երբ այդպես ես մտածում, այլեւս պարտք ու պահանջ չես ունենում սիրելի կառավարությունից, որն ամեն ինչ արել ու անում է, որպեսզի դու շատ արագ հայտնվես գերեզմանոցում՝ հին ու նոր մեռելների կողքին:
Ո՜վ, հայ ժողովուրդ, բայց ինչ ճիշտն է ճիշտը՝ քո միակ փրկությունը քո գլխին տեր ու տնօրեն կարգված էս կենդանի դիակներին գրողի ծոցն ուղարկելու մեջ է:

Կիմա Եղիազարյան