Հասկանալի է, որ ահագնացող արտագաղթը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, հասարակության բարոյազրկումը «ազգային անվտանգության հարց չէ», «ընտրակեղծարարությունը» և «իշխանության ուզուրպացիան» «ազգային անվտանգության» հարց չէ, հանքահանությունը Հայաստանում իր ձևով և բովանդակությամբ «ազգային անվտանգության» հարց չէ, սակավաջրության և Հայաստանի անապատացմանը նպաստումը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, «Լեզվի ինտիտուտի» փաստացի չգոյությունը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, խաբված բնակատարերի ունեզրկումը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, երկրի և բնակչության շարունակվող կողոպուտը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, կոռուպցիան «ազգային անվտանգության» հարց չէ, թուրքական և ադրբեջանական հակահայկականության միջազգային դրսևորման ձևերը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, հղիության սելեկտիվ ընդհատումները «ազգային անվտանգության» հարց չէ, բանկային վաշխառուությունը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, օֆշորային տնտեսվարումը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, անհաջող դասագրքերը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, մանր հողատերերին գյուղական արտադրանքի շուկայից դուրս մղելը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, գիտության ծերացումը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, բուհական կրթության միջակացումը և բովանդակային սնակացումը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, մշակութային ժառանգության ընդհատումը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, հայրենիքի հանդեպ անտարբերացումը «ազգային անվտանգության» հարց չէ, հարկատուների միջոցների փոշացիումը «գլենդել հիլզե»-րի, չեղած ՀԿ-ների միջոցով, անիմաստ թանկարժեք գնումներով ու «ատկատներով» «ազգային անվտանգության» հարց չէ...: «Այն ամենը, ինչ տանում է հասրակության բարոյական, մշակութային ու նյութական սնանկացման` «ազգային անվտանգության» հարցեր չեն: «Ազգային անվտանգության» երկու հարց կա` առկա իշխանության` հասարակությանը նպաստավոր գործունակության նկատմամբ հասարակական անվստահության դրսևորումները /անմիջապես առաջին պլան է մղվում «Ադրբեջանի հետ պատերազմի ուրվականի սպառնալիքը»/, և «աղանդավորությունը»:

Հրանուշ Խառատյան