ՀՀ նախագահի արդեն նախկին մամուլի քարտուղար Արմեն Արզումանյանին անձնապես չեմ ճանաչում, երբեք նրա հետ, այսպես ասած, չեմ շփվել, եւ անկեղծ ասած` մեկ-մեկ մոռանում էի, թե ով է նախագահի մամուլի քարտուղարը:

Այսօր նա ազատվել է աշխատանքից: 

Գնահատելով այդ պաշտոնում նրա եռամյա գործունեությունը, սակայն, չեմ կարող չնկատել, որ անցած երեք տարիներին նա, թերեւս, երեք անգամ է պատասխանել լրատվամիջոցների հարցերին: Երկրում տեղի ունեցած այս կամ այն կարեւորագույն իրադարձության, ազգային-պետական հիմնախնդիրների վերաբերյալ նախագահի կարծիք կամ դիրքորոշումը պարզելու լրատվամիջոցների փորձերը ապարդյուն են եղել, քանի որ Արզումանյանը նման հարցերին մշտապես պատասխանել է «Մեկնաբանություն չունենք»:
Նրա փոխարեն այդ գործը հրաշալիորեն արել են Շարմազանովը, Աշոտյանը, Գեղամյանը եւ այլք:
Արզումանյանի` լրատվամիջոցների հետ վերջին «շփումը» եղել է Րաֆֆի Հովհաննիսյան-Սերժ Սարգսյան նամակագրության «գործընթացում» փոստատարի դերի փայլուն իրականացումը: Այն է` իր գրասենյակից հայտարարությունների տարածումը:
Հիմա, երբ Արզումանյանը փառաբանելով իր շեֆին, հայտարարում է, թե երկրում ազատ խոսքի առումով «հետադարձ չկա» անկեղծ ասած, զարմանում եմ:
Եթե մեկը կարեւորագույն հարցերի վերաբերյալ նախագահի դիրքորոշումը թաքցնում է եւ չի ցանկանում փոխանցել լրատվամիջոցներին, ապա ինչ ազատ խոսքի կամ ազատ մամուլի մասին կարող է խոսք լինել:
Մեկ այլ դիտարկում եւս. ուշագրավ է նորանշանակ մամուլի քարտուղար Արման Սաղաթելյանի կենսագրության կոնկրետ հատվածը: Երիտասարդը, փաստորեն, 1992-ին միջնակարգ դպրոցը ավարտելուց հետո միաժամանակ թե մասնակցել է մարտական գործողությունների եւ թե սովորել գյուղակադեմիայում:
Կենսագրականում նշվում է, որ 1992-ին ավարտել է Պուշկինի անվան դպրոցը: Իսկ տեքստի վերջում նշված է, որ Սաղաթելյանը պարգեւատրվել է «1992-94թթ. մարտական գործողությունների մասնակից» կրծքանշանով, «Գարեգին Նժդեհ» մեդալով:
Ինչեւէ: Սա էական չէ: Մտավախություն ունեմ, որ նորից մամուլի քարտուղարի պարտականությունները մնալու են խեղճ Շարմազանովի, Աշոտյանի ու Գեղամյանի վրա:

Կիմա Եղիազարյան

Աղբյուրը՝ http://www.facebook.com/kima.yeghiazaryan