Որքան մոտենում են նախագահական ընտրությունները, այնքան ավելի նյարդային են դառնում նրանք, ովքեր պատրաստվում են հակառակ ժողովրդի կամքի մնալ իշխանության: Համաձայնվեք, որ դա շատ ավելի բարդ եւ դժվարին գործ է, քան կարծում են նրանք, ովքեր ընկնելով քարոզչամեքենայի ազդեցության տակ, դեռ մտածում են, թե իշխանություններն ինչ ցանկանան, այն էլ կարող են անել: Իրականում ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է եւ նույն իշխանության ներսում տիրող անհասկանալի եւ որոշ իմաստով զվարճալի իրավիճակը վկայում է հենց այդ մասին:

Ի դեպ, որպես կանոն, բռնապետությունները տապալվում են այն ժամանակ, երբ ամենաքիչն են դրան հավատում եւ սպասում: Իշխանությունները մայիսի 6-ի, լույս 7-ի գիշերը իրենց երջանիկ էին զգում: Նրանք արդեն հավատացել էին, որ ամեն ինչ գնալու է հալած յուղի նման: Այլ կերպ ասած, ինչ որ ցանկանան անել, անելու են, եւ որեւէ մեկի մտքով չի անցնելու դեմ կանգնել դրան: Ընդամենը կարճ ժամանակ պահանջվեց հասկանալու համար, որ ամեն ինչ այնպես չէ, ինչպես կարծում էին Սերժ Սարգսյանի երիտխորհրդականները, եւ նրանք, ովքեր ընկել էին նրանց գեբելսյան քարոզչամեքենայի տակ:

Պայթեցված «ական»–ավոր գործիչները, ՀՀԿ-ական կարկառուն գործիչների միջեւ ընթացող բարձր ինտելուկտալ բանավեճը, «Հարսնաքարի» դեպքերը, ինչպես նաեւ մի շարք այլ իրադարձություններ հուշում են, որ իշխանական մեքենան լուրջ խնդիրներ ունի: Այնքան լուրջ, որ առաջիկա նախագահական ընտրություններին կարող է եւ չհասնեն: Այստեղ ամեն ինչ կախված է այն քաղաքական ուժերից, ովքեր պայքարում են երկիրն այս խայտառակ իրավիճակից դուրս բերելու համար:

Հայաստանին առաջընթացի համար միայն ձեւական իշխանափոխություն չէ պետք: Ոչինչ չի փոխվի, եթե բարոյահոգեբանական իրավիճակը մնա նույնը, բայց նախագահի պաշտոնում մեկին փոխարինի մյուսը, թեկուզ եւ քաղաքական այլ ճամբարից: Հայաստանի թիվ մեկ խնդիրը բարոյալքումն է եւ դրանից բխող հետեւանքները: բարոյականությունը, արժանապատվությունը մղվել է ետին պլան:

Լինենք անկեղծ. չի կարող մի երկրում առաջընթաց լինել, եթե այդ հասարակությունը հանդուրժում է, որ այսօր պատգամավորական աթոռներին հայտնվեն մարդիկ, ովքեր մի ժամանակ իրենց զգեստները պատառոտելով քննադատում էին Սերժ Սարգսյանին, իսկ հիմա նրա ղեկավարած կուսակցության կազմում դարձել են պատգամավոր:

Չի կարող առաջընթաց լինել մի երկրում, որտեղ գլխավոր դատախազը ոչնչի առաջ կանգ չի առնում՝ իր եղբորն ու ընկերոջը պատգամավոր դարձնելու համար: Իսկ որ ամենակարեւորն է՝ չի կարող առաջընթաց լինել մի երկրում, որտեղ ճամբարից ճամբար անցնելը համարվում է շատ նորմալ մի գործ: Ընդ որում, ճամբարից ճամբար հոսքը տեղի է ունենում, երբ իշխանություն է փոխվում: Այլ կերպ ասած, քանի դեռ մենք նորմալ ենք վերաբերում նրանց, ովքեր պաշտոններ են զբաղեցնում սկսած Կարեն Դեմիրճյանի ղեկավարման ժամանակներից, ապա չենք կարող առաջընթաց պահանջել; Նման երկրներում լավագույն դեպքում լճացում է լինում:

Հավատացե՛ք, գրոշի արժեք չի ունենա նախագահական ընտրություններում Սերժ Սարգսյանի հնարավոր պարտությունը, եթե նրա այսօրվա թիմակիցները օճառները ձեռքներին հայտնվեն հաղթող կողմի ճամբարում եւ լավ-լավ տեղեր զբաղեցնեն:

Հայաստանին արմատական փոփոխություններ են անհրաժեշտ: Իսկ նախագահական ընտրությունները պարզապես պետք է միջոց լինեն այդ փոփոխություններն իրականություն դարձնելու համար:

Մենք պետք է ուժ գտնենք խոստովանելու, որ արտագողթողների գերակշիռ մասը երկրից հեռանում է ոչ թե այն պատճառով, որ չի կարողանում ամենօրյա հացը վաստակել, այլ որ հոգնել են այն մթնոլորտից, որ այսօր առկա է Հայաստում:

Մարդիկ հոգնում են բյուրոկրատական ապարատի քաշքշուկներից, հոգնում են կաշառակեր պաշտոնյաներից, հոգնում են ցինիկ եւ մեծամիտ գործատուներից, որոնց համար մարդուն վիրավորելը եւ ստորացնելը հետաքրքիր զբաղմունք է դարձել: Մարդիկ հեռանում են, քանի որ ամեն քայլափոխի լարվածության մեջ են, որ իրենց չքցեն, չխաբեն կամ չթալանեն:

Հայաստանին շտապ օգնություն է անհրաժեշտ եւ այդ օգնությունը պետք է ցուցաբերվի հենց այսօրվանից: Չի կարելի պարապ նստել եւ սպասել նախագահական ընտրություններին: Եթե սպասենք, ապա մթնոլորտն ավելի կկեղտոտվի: Հիմա էլ այդ գործընթացը շարունակվում է, քանի որ հայտնվում են տարատեսակ, այսպես կոչված, քաղաքացիական նախաձեռնություններ, որոնց նպատակը մեկն է` պղտորել ջրերը, նպաստելով իշխանությունների վերարտադրությանը:

Իրոք ժամանակն է կարգի բերել այս բազմաչարչար երկիրը, որ անբարոյականությունը նորմալ երեւույթ չլինի, որ խաբելը եւ քցելը հերոսություն չհամարվի, որ կաշառք վերցնելը լավ տղու պահվածք չլինի, որ մարդուն ստորացնելն ու արժանապատվությունը վիրավորելը համարվեն ծանրագույն հանցանքներ:

Վարդան Մխիթարյան