Օրերս հայտնի դարձավ, որ Վրաստանի նախկին վարչապետ, «արմատական ընդդիմության» ներկայացուցիչ Գեորգի Գախարիան, որոշել է հեռանալ երկրից և նույնիսկ կացության իրավունք է ստացել Գերմանիայում:

Նա հաստատել է Գերմանիայում բնակության թույլտվություն ստանալը, ներառյալ՝ աշխատանքի իրավունքը։ Գախարիան այս մասին հայտարարեց TV Pirveli-ի ուղիղ եթերում։

Գախարիայի խոսքով՝ իր ստացած երկարաժամկետ վիզան «...ենթադրում է Եվրոպայում երկար ժամանակ աշխատելու իրավունք, չնայած աշխատանքը նշանակում է ... կուսակցական և փորձագիտական ​​գործունեություն, այլ ոչ թե աշխատանքի որոնում...»։

Հարցին, թե սա ապաստա՞ն է, Գախարիան պատասխանել է, որ դա ոչ մի կերպ քաղաքական ապաստան չի կարելի համարել։

«...Մենք քաղաքական ապաստանի մասին չենք խոսում։ Նրանք ուզում են սրանից ինչ-որ առասպել ստեղծել։ Ոչ, սա աշխատանքի իրավունքն է, այս աշխատանքը նաև ուղղակիորեն կապված կլինի Վրաստանի հետ, նրա եվրոպական ապագայի հետ, և այս աշխատանքը կապված կլինի եվրոպական ինտեգրման և ԵՄ ընդլայնման ուղղությամբ փորձագիտական ​​գործունեության հետ, մասնավորապես՝ դեպի Արևելյան Եվրոպա։ Ամեն ինչ կպտտվի Վրաստանի շուրջ...», - նշել է Գախարիան։

Վերջում, «արմատական» համարվող այս ընդդիմախոսը խոստովանել է, որ մոտակա ժամանակահատվածում նա չի վերադառնա Վրաստան:

«Չեմ հասկանում՝ հարցն ինչումն է։ Ամեն դեպքում, այսօր ընդգծում եմ, որ մոտ ապագայում Թբիլիսի չեմ գալու, և դրանում զարմանալի ոչինչ չկա», - հայտարարել է Գախարիան։

Իսկապես զարմանալի բան չկա, երբ մարդը հայտարարում է իրեն «հայրենասեր, ինքնիշխանության կողմնակից և ժողովրդավար», սակայն որշում է կայացնում իր գործնեությունը իրականացնել... Վրաստանից հեռու:

Այդիպիսին են իրենց «արևմտամետ» հռչակած բոլոր գործիչները: Եվ կապ չունի, թե իրենք ինչ երկրի քաղաքացի են և ինչ ազգություն ունեն:

Նրանք բոլորը անցել են մեկ՝ բրյուսելյան դպրոցը և կառավարվում են այնտեղից, գրեթե նույն շրջաբերականներով:

Այդ տեսանկյունից Գախարիային հիշեցնում է ծագումով հայ Արամ Զավենի Սարգսյանին:

Իհարկե, կան նաև տարբերություններ:

Գախարիան, ի տարբերություն Արամ Զավենիչի, կրթված է:

Ավարտել է Թբիլիսիի պետական ​​համալսարանի պատմության ֆակուլտետը: 1994-2000 թվականներին սովորել է Լոմոնոսովի անվան Մոսկվայի պետական ​​համալսարանի քաղաքագիտության ֆակուլտետում (քաղաքագիտության մագիստրոսի աստիճան ունի): 2002-2004 թվականներին սովորել է Լոմոնոսովի անվան Մոսկվայի պետական ​​համալսարանի Բարձրագույն բիզնես դպրոցում:

Աշխատել է մի շարք մասնավոր արևմտյան ընկերություններում՝ որպես կառավարիչ:

Հետագայում, աշխատել է կառավարությունում մի շարք պաշտոններում՝ 2016-ին որպես էկոնոմիկայի նախարար, իսկ 2017 թվականին Գախարիան նշանակվեց Վրաստանի ներքին գործերի նախարար։

2019-ին դարձել էր երկրի վարչապետ:

2021 թվականին նա հրաժարական տվեց՝ ընդդիմադիր քաղաքական գործիչ Նիկա Մելիայի ձերբակալման որոշման վերաբերյալ կուսակից գործընկերների հետ ունեցած անհամաձայնությունների պատճառով:

Այսինքն, եթե դիտարկենք նրա կենսագրությունը, ապա չի կարելի ասել, որ նա իշխանության մեջ է հայտնվել պատահական ձևով:

Սակայն իր անձնական ամբիցիաների պատճառով սկզբից դարձավ ընդդիմադիր իր նախկին կուսակիցների հանդեպ, իսկ հետո համաձայնվեց «մանրադրամի» դեր կատարել արտաքին ուժերի ձեռքում, որոնք իրեն օգտագործում էին ներկա վրացական իշխանություններիր դեմ:

Եվ ահա, այս ամենի տրամաբանական ավարտը եղավ այն, որ Գախարիան որոշեց լքել Հայրենիքը, քանի որ հասկացավ, որ նույնիսկ որպես «մանրադրամ» այլևս պահանջված չէ:

Ի Տարբերություն Գախարիայի, մեր հայկական «գախարիան», այսինքն՝ Արամ Զավենիչը բոլորովին պատահական է հայտնվել քաղաքական ասպարեզում:

Արարատի գյուղի դպրոցն ավարտելուց հետո, ավարտել է Երևանի պոլիտեխնիկը, որից հետո սկսել է աշխատել «Արարատ ցեմենտում», տարբեր պաշտոններում:

Այլ կրթություն, կամ այլ աշխատանքներում Արամ Զավենիչին չեն տեսել:

Իսկ 1999-ին նա, ողբերգական հանգամանքների բերումով, նշանակվեց վարչապետի պաշտոնում:

Եթե չլիներ հոկտեմբերի 27-ը, դժվար թե այս անձնավորության մասին մարդիկ իմանային:

1999-ի հոկտեմբերից հետո նա հայտարարեց, որ շարունակելու է իր եղբոր՝ Վազգեն Սարգսյանի քաղաքական ուղին, սակայն կարճ ժամանակ անց հայտնի դարձավ, որ համաձայնվել է աշխատել արտաքին ուժերի ձեռքում՝ «մանրադրամի» դերում:

Ավելին, նա ոչ միայն սկսեց գործել Հայաստանի դեմ, ծառայելով մեր թշնամիների համար, այլև գրեթե 180 աստիճանով փոխեց իր քաղաքական ուղին և սկսեց հանդես գալ այն կարգախոսներով, որի դեմ պայքարում էր իր եղբայրը՝ Վազգեն Սարգսյանը:

Սակայն դրա հետ մեկտեղ, նա շարունակում էր հայտարարել, որ հանդիսանում է Վազգեն Սարգսյանի հետնորդը, դրանով իսկ վարկաբեկելով սեփական եղբորը, նրա անցած ճանապարհն ու հիշատակը:

Արամ Զավենիչի ուրացման ուղին սարսափելի չափերի հասավ, երբ նա փաստացի համաձայնվեց Փաշինյանի հետ, որ ղարաբաղյան շարժումը հորինվել էր ԽՍՀՄ-ի կողմից:

Իսկ վերջերս էլ, առանց ամոթի, գովերգում էր Թուրքիան, նշելով, թե այն կարող է լինել Հայաստանի գործընկերը:

Հասկանալի է, որ Արամ Զավենիչի նման կերպարանափոխումը պայմանավորված է մի շարք գործոններով:

Նախ, նա քաղաքականապես դատարկ, զրոյական արժեք ունեցող անձնավորություն է, չունի լուրջ կրթություն, կարող է ընկնել ցանկացած ազդեցության տակ, քանի որ հենքային արժեքներ չունեցող անձնավորություն է:

Նա նույնիսկ «մանրադրամի» դերում արժեք չէր ունենա, եթե չլիներ Վազգեն Սարգսյանի եղբայրը:

Իսկ թե ինչպես օգտագործեցին արտաքին ուժերը այդ գործոնը, աշխատելով այս անձնավորության վրա և՝ ինչ նպատակով, կխոսենք հետփաշինյանական Հայաստանի ժամանակահատվածում:

Սակայն կա մի բայց, մեծ հավանականություն, որ Փաշինայնի հետ միասին, երկրից կճողոպրի նաև այս անձնավորությունը:

Իհարկե, նա Գախարիայի նման արժեք չի ունենա եվրոպացիների, կամ ամերիկացիների մոտ, սակայն հաստատ Թուրքիայում նրան կգնահատեն: Չէ որ Վազգեն Սարգսյանի եղբայրն է հիացածխոսում Թուրքիայի մասին, իսկ դա այդ երկրի համար, դեռ կարևոր գործոն է, որից հաստատ չի հրաժարվի՝ օգտագործել ծագումով հայ Արամ Զավենի Սարգսյանին:

Սա է իրականությունը:

Դավիթ Մկրտչյան
Աղբյուրը՝ Zham.am