Երևանի գիշերը ծանր էր։ Չէր պատահել, որ քաղաքն այսքան լուռ լիներ։ Ավտոբուսները շարքով կանգնած էին կանգառների մոտ՝ դատարկ ու անշարժ։ Կանգառներում մարդիկ հավաքվում էին, բայց չէին նստում։«ԴԵՄ ենք 150 դրամին» թռուցիկները ծածկել էին քաղաքի պատերն ու ցուցանակները։

Արմենը քայլում էր Շենգավիթից կենտրոն՝ վեց կիլոմետր։ Ոտքերը ցավում էին, բայց գիտակցումը, որ չի տրվել անարդարությանը, ուժ էր տալիս։ «Եթե մի օր բոլորս հասկանանք, որ մեր լռությունն է, որ թանկացնում է ամեն ինչ, այդ օրը ամեն ինչ կփոխվի»,— հիշեց ընկերոջ խոսքերը։

Առաջին օրերին բոյկոտին միայն ուղևորներն էին մասնակցում, բայց վարորդները տեսան, որ գծերը դատարկ են։ Ոչ ոք չէր նստում։ Գտնվեցին առաջին համարձակները, ովքեր հայտարարեցին․

— Եթե դուք չեք վճարում, մենք էլ չենք վարում։

Վարորդներից մի քանիսը փորձեցին շարունակել աշխատանքը, բայց ավտոբուսները դատարկ էին անցնում կանգառների կողքով, ու նրանք ստիպված էին անիմաստ պտտվել ամբողջ քաղաքով մեկ։

Հետո սկսվեց էլ ավելի իրական պայքարը։ Քաղաքային իշխանությունները սպառնացին պատժել վարորդներին, հսկիչների անվան տակ տարբեր աշխատակիցների, բայց որքան շատ էին վարորդները միանում բոյկոտին, այնքան ավելի դժվար էր դառնում վերահսկելը։

Կանգառներում, որտեղ մարդիկ նախկինում վիճում էին, այժմ սպասում էին մեքենաներին, որոնք կամավորները կազմակերպել էին՝ անվճար ուղևորափոխադրումներ անելու համար։ Ոմանք ոտքով էին գնում գործի՝ խմբերով, ձեռքներին բողոքի պաստառներ պահած։

Երրորդ շաբաթվա վերջում քաղաքի կեսն արդեն կանգնած էր։ Վարորդները չէին վարում, ուղևորները չէին վճարում։

Եվ վերջապես՝ նահանջի պահը եկավ։

Քաղաքապետարանից հայտարարեցին, որ ուղեվարձի բարձրացումը «վերանայվում է»։ Բայց մարդիկ արդեն գիտեին՝ դա նշանակում էր, որ այն չեղարկվում է։

Արմենը կանգնեց նույն կանգառում, որտեղ ամիսներ առաջ սկսել էր ոտքով քայլել, ու տեսավ, թե ինչպես մի մարդ պոկեց «ԴԵՄ ենք 150 դրամին» թռուցիկը պատից ու ծալեց այն՝ պահելով գրպանում։ Դա այլևս չէր պահանջվում․ բոյկոտողները արդեն հաղթել էին։

Երևանն այդ օրն այլ էր։

Այն այլևս լուռ չէր…

«Մայր Հայաստան» դաշինքի անդամ Սոնա Աղեկյանի ֆեյսբուքյան էջից