Ակնհայտ փնթի վարքագծով Կարեն Սարուխանյանը՝ վերևների հանձնարարությամբ, լծվեց Անի խոշորացված համայնքի ղեկավարի դեմ կոմպրոմատներ հավաքելու ու սուտ, հորինված խնդիրներով դիմումների ներհոսք ապահովելուն՝ դեպի Շիրակի մարզպետարան։ Ես համակարգում էի 2 ոլորտ՝ Շիրակի մարզի Զարգացման ծրագրերի, ինչպես նաև Տեղական ինքնակառավարման և հանրապետական գործադիր մարմինների ոլորտները։ Մարզպետարանները՝ որպես Տարածքային կառավարման ոլորտում Կառավարության քաղաքականությունը մշակող և իրականացնող մարմին, նաև պետք է ապահովեին համայնքների բնականոն աշխատանքը։ Բոլոր ստացված գրությունները՝ որպես ոլորտը համակարգող փոխմարզպետ, ես էի ստանում և ինձ հատուկ գործելաոճի համաձայն, անպայման հետամուտ էի լինում դիմումների ընթացքներին՝ հատ առ հատ։ Անի համայնքից մի քանի շինծու գրությունների հետքով՝ ես և ՏԻՄ վարչության պետ Անտոնյան Արամը մեկնեցինք Անի խոշորացված համայնք՝ տեղում ծանոթանալու խնդրին։ Դիմումատուներին անձամբ եմ զանգել ու խնդրել գալ քննարկման Համայնքի ղեկավարի մոտ, որպեսզի առկա խնդիրն ավելի օբյեկտիվ և արագ կարողանանք լուծել։ Քննարկման արդյունքում պարզ դարձավ, որ իբր ավագանու նիստի մասին չի իրազեկել համայնքապետարանը և մի քանի որոշումներ էլ անօրինական են եղել։ Արդյունքում՝ տեղում պարզ դարձավ, որ նման խնդիր չկա ու չի եղել։ Հետո նույն այդ մի քանի ակտիվ գրություն գրողներին տեսա Կարեն Սարուխանյանի աշխատասենյակում, որն արդեն ազդակ էր այն մասին, որ գրությունները շինծու են ու նպատակ ունեն ուշադրությունը սևեռել համայնքի ուղղությամբ։

2018թ հոկտեմբեր ամիսն էր, երբ իբր սկսվեցին Մարալիկ համայնքի անհնազանդության ակցիաները, որոնց արդյունքում մի խումբ փակեց համայնքապետարանի վարչական շենքը՝ կաթվածահար անելով համայնքապետարանի բնականոն աշխատանքը։ Ամբողջությամբ պարալիզացվեցին համայնքի աշխատանքներն, իսկ խոշորացման արդյուքնում բոլոր 17 բնակավայրերի բնակիչներին առնչվող հարցերը լուծվում էին միայն համայնքապետարանում։ Որին ի պատասխան, համայնքի ղեկավարը աշխատակազմի և ենթակա ստորաբաժանումների աշխատակիցների հետ միասին փակել էին Գյումրի-Երևան Մ1 միջպետական ճանապարհը։ https://www.shantnews.am/news/view/169661.html Ինձ ՏԻՄ վարչության պետը ներկայացրեց տեղի ունեցող իրավիճակը և ես գնացի Կարենի մոտ՝ հասկանալու, թե ինչպես է վերջինս տեսնում հանգուցալուծումը։ Վերջինս շատ հանգիստ ու նաև իրեն բնորոշ վախկոտությամբ չգիտեր, թե ինչպես վարվել, քանի որ իրենք չէին նախատեսել , որ Արտակ Գևորգյանը կգնա այդպիսի քայլերի։ Կարենին ասացի, որ ինքն է մարզպետը ու ինքը պետք է գնա խնդիրը լուծելու, քանի որ համայնքի աշխատանքը կաթվածահար է եղել, իսկ մարզպետարանն իրավունք չունի անտարբեր լինելու տիրող իրավիճակի նկատմամբ։ Վերջինս և մյուս փոխմարզպետները հրաժարվեցին գնալ և ես որոշում կայացրի ՏԻՄ վարչության պետի հետ մեկնել Մարալիկ։ Մարալիկում հանդիպեցի 2 կողմերի հետ, բայց իմ խնդիրն էր ապահովել համայնքապետարանի բնականոն աշխատանքը, ինչպես նաև կողմերի հետ բանակցելու արդյունքում բացել Մ1 միջպետական ճանապարհը։ Ես հանդիպեցի համայնքապետարանը փակած խմբի հետ՝ իրենց հորդորելով մի սեղանի շուրջ նստել ու խոսել՝ հասկանալու ելքերը և իրենց բողոքի ակցիան այլ ֆորմատով շարունակելու, բայց այս ամենին ի պատասխան հնչեց կատեգորիկ պատասխան, իսկ Արտակ Գևորգյանի հետ խոսելու արդյունքում՝ վերջինս համաձայնեց բացել Մ1 ճանապարհը։ Անցավ մի քանի օր և համայնքապետ Արտակ Գևորգյանը ստիպված էր, իր աշխատակազմի հետ միասին, արտագնա–շրջիկ աշխատել 17 բնակավայրերում՝ ապահովելով համայնքի բնականոն աշխատանքը։ Երևանում խորհրդակցության էինք ու ետ դարձի ճանապարհին նույն ծառայողական մեքենայով ես ու Սարուխանյան Կարենը հասանք Մարալիկ։ Վերջինս զանգեց ինչ-որ մեկին ու ինձ ասաց, որ այնտեղ «ՔՊ» կուսակցության գրասենյակ գնանք իրենց ակտիվին տեսնենք ու հետո վերադառնանք Գյումրի։ Գիշերվա ժամը մոտավորապես 22։00-23։00 էր։ Ես ասացի, որ ներս չեմ մտնի, քանի որ կուսակցական չեմ ու ինձ առավել ևս չի հետաքրքրում՝ ինչ են խոսելու։ Դրսում կանգնած էի ու գրասենյակ սկսեցին գալ այն մարդիկ, ովքեր կաթվածահար էին արել համայնքապետարանի աշխատանքը։ Ես ներս մտա ու արդեն խոսակցությունը գնում էր այն ֆորմատով, որ պետք է կտրուկ քայլերի անցնել, որպեսզի հնարավորինս շուտ հրաժարական տա Արտակ Գևորգյանը։ Կարենը նաև խոսում էր, որ դատախազ Կարենի հետ ինքը կաշխատի Արտակի վրա կոմպրոմատ և ազդեցության լծակ գտնելու ուղղությամբ, իսկ իրենց մնում էր մի պարզ բան՝ ստաբիլ ցույցերի միջոցով համայնքապետարանի աշխատանքները կաթվածահար պահել։ Դուրս գալուց հետո ես հարցրի վերջինիս, որ փաստորեն կազմակերպված էր այս ամենն, այլ ոչ թե ինքնաբուխ, ինչին ի պատասխան վերջինս նշեց, որ պետք է հնարավորինս ազատվենք ՀՀԿ-ական, Դաշնակ և այլ կուսակցական համայնքների ղեկավարներից։

2018թ նոյեմբերի վերջին, ես զանգեցի Արտակ Գևորգյանին ու հանդիպում խնդրեցի վերջինիս հետ։ Հանդիպման ժամանակ ես հարցրեցի, թե ինչպե՞ս է տեսնում իր համայնքի ճգնաժամի լուծումը, ինչին ի պատասխան նա նշեց, որ խնդիր չկա և, որ Կարենն իրեն կանչել է ու խոսել է իր հետ, որ եթե համապատասխան ձայներ ապահովի իր օգտին, ապա այդ ցույցերը կդադարեն ու ինքն այլևս խնդիր չի ունենա։ Ես իրեն հորդորեցի չանել ու պայքարել մինչև վերջ, քանի որ իրենք դուրս են եկել ոչ թե իր դեմ, այլ համայնքի բնակչության ազատ կամարտահայտմանը, քանի որ մի քանի ամիս առաջ է վերջինս ընտրվել համայնքի ղեկավար։ Ընտրություններից հետո ոչինչ էլ չփոխվեց ու նույն ճնշումներն ավելի շատացան Արտակ Գևորգյանի նկատմամբ։