Նա նախագծային ինստիտուտը ղեկավարել է խորհրդային տարիներին և անկախության շրջանում, եղել է նաև ՀՀ գյուղատնտեսության նախարարության հողշինարարության և հողային կադաստրի վարչության ղեկավարը: 1980-ականների սկզբին անձամբ մասնակցել է Հայկական և Ադրբեջանական ԽՍՀ-ների միջև սահմանների ճշգրտմանը։

Sputnik Արմենիան Հարությունյանին խնդրեց մեկնաբանել, թե արդյոք «Հայպետհողշիննախագիծը» կարող էր սխալ քարտեզներ կազմել, իսկ կադաստրի կոմիտեն` սխալ փաստաթղթեր տրամադրել Կիրանցի շրջանում։

Բանն այն է, որ խորհրդային տարիներին «Հայպետհողշիննախագծի» կազմած` Կիրանցի շրջանի քարտեզներից մեկի կրկնօրինակի վրա Տավուշի գյուղի մուտքի մոտ գտնվող կամուրջն ու հարակից տարածքը, որոնք հիմա Ադրբեջանին են հանձնվում` համաձայն ԽՍՀՄ ԶՈւ գլխավոր շտաբի` 1976թ.-ի քարտեզի, Հայկական ԽՍՀ–ի կազմի մեջ են մտնում։ Եվ բնակիչներն այդ հատվածների համար կադաստրի կոմիտեի կողմից տրված սեփականության վկայականներ ունեն։

Հարությունյանը պատմեց, որ խորհրդային տարիներին «Հայպետհողշիննախագծի» կազմած սահմանային հատվածների քարտեզները համաձայնեցվել են Հայկական, Ադրբեջանական ԽՍՀ-ների և Մոսկվայի իշխանությունների կողմից:

«Այն տարածքները, որոնց համար մենք սեփականության վկայականներ ենք տվել, մեր տարածքն է։ Ոչ մի սխալ չէր կարող լինել։ Ադրբեջանը պայքարում էր ամեն կտորի համար, նրանք թույլ չէին տա իրենց տարածքի համար փաստաթղթեր տրամադրել»,-ընդգծեց Հարությունյանը։

Նրա խոսքով` Ադրբեջանում գոյություն ուներ սահմանների հստակեցմամբ զբաղվող նմանատիպ ինստիտուտ`«Азгипрозем»-ը, և սահմանային հատվածների քարտեզները համընկնում էին «Հայպետհողշիննախագծի» տվյալների հետ: Եվ ընդհանուր առմամբ տարբեր ԽՍՀ-ների «Гипрозем» ինստիտուտների կազմած քարտեզները համընկնում էին Մոսկվայի քարտեզների հետ և հիմք էին հանդիսանում ամբողջ ԽՍՀՄ-ի համար:

Քարտեզների տարբերությունը, ըստ Հարությունյանի, բացառվում էր։

Ինչ վերաբերում է ԽՍՀՄ ԶՈւ գլխավոր շտաբին, ապա այնտեղ օգտագործում էին նույն տեղագրական քարտեզները, բայց սահմանը նշում էին իրենց ունեցած խնդիրների շրջանակում։

Նա նաև ընդգծեց` բացառված է, որ քարտեզների վրա որևէ փոփոխություն արվեր սահմանամերձ շրջանների այն ժամանակվա գյուղխորհուրդների ղեկավարների նախաձեռնությամբ: Նրանք կարող էին միայն վարձակալության հանձնել. որպես սեփականություն փոխանցելու իրավունք ու հնարավորություն չունեին:

Հարությունյանն ինքը` որպես «Հայպետհողշիննախագծի» ղեկավար, այն ժամանակվա Հայկական ԽՍՀ Մինիստրների խորհրդի նախագահի առաջին տեղակալ Վլադիմիր Մովսիսյանի ղեկավարությամբ, 80-ականներին անձամբ է մասնակցել Մոսկվայի միջնորդությամբ ադրբեջանական ԽՍՀ-ի հետ սահմանների ճշգրտմանը:

«Մենք սկսել ենք Հայաստանի, Վրաստանի և Ադրբեջանի սահմանին գտնվող հանգուցային կետից: Հստակեցրել ենք ամբողջ սահմանը, և Ադրբեջանը դրանից հետո որևէ հավակնություն չի ունեցել»,-նշեց Հարությունյանը:

Ընդ որում, ըստ մասնագետի, այն ժամանակ իրենք սահման չէին գծում, այլ ճշտում էին արդեն գոյություն ունեցողը:

«Վերականգնում էինք հողօգտագործողների սահմանները (կոլտնտեսություններ, սովխոզներ. խմբ.): Այդգործընթացն այնքան ճշգրիտ էր, որ տասնյակ տարիներ անց մենք հայտնաբերեցինք սահմանային սյուների տակ պահպանված ածուխը, որն օգտագործվում էր որպես գծանշման համար առավել դիմացկուն նյութ: Եթե Հայաստանը սեփականության վկայականներ է տվել կադաստրային քարտեզներով, ապա այդ հատվածը չի կարող Ադրբեջան լինել։ Դա բացառվում է»,-շեշտեց Հարությունյանը։

Նրա խոսքով` հիմա էլ է հնարավոր հեշտությամբ գտնել այն տեղերը, որտեղ տեղադրված են եղել սահմանային սյուները` ինչպես նախկին, այնպես էլ 80-ականներին ավելացվածները։ Միայն ցանկություն է պետք։

Հարությունյանը նաև պատմեց, որ երբ 90-ականների սկզբին մարդկանց հող էին բաժանում, մարզերում համապատասխան հանձնաժողովներ ստեղծվեցին։ Մեկ այլ մասնագիտական հանձնաժողով էլ (կրկին Հարությունյանի ղեկավարությամբ), որը կազմվեց հենց «Հայպետհողշիննախագծի» աշխատակիցներից, աջակցում էր տեղական մարմիններին։ Հարությունյանը չի կասկածում տրված փաստաթղթերի օրինականությանը։

Նշենք, որ չնայած Հարությունյանի հարուստ փորձին և Ադրբեջանի հետ սահմանների հստակեցման գործում ունեցած մասնակցությանը` նրան չեն ներգրավել այսօրվա սահմանազատման գործընթացում։