Քերոբյանի հրաժարականի հետ կապված՝ ինձ մի նուրբ հանգամանք է անհանգստացնում: Այդ ի՞նչը ստիպեց դրան՝ նախարար դառնալու առաջարկն ընդունել այն ժամանակ, երբ «իշխանափոխության հավանականությունը շատ մեծ էր»:

Բայց դա հարցի երկրորդական կողմն է՝ «հերձումը» ցույց կտա իրական պատճառները: Էականն այն է, որ այն ժամանակ՝ 2020-ի նոյեմբերին, Նիկոլենք չամադանները հավաքել էին: Միայն Քերոբյանի նման «անձնազոհ» կարիերիստների, ոստիկանական բռնի ռեպրեսիաների միջոցով, Թուրքիայի ու Ադրբեջանի կողմից տոտալ ահաբեկչությամբ հնարավոր եղավ պահել Նիկոլի իշխանությունը, իսկ մի քանի ամիս անց՝ հունիսին, ավելի քան 680 հազար մարդ արդեն «մշակվել» էին ռեժիմի կողմից ու կողմ քվեարկեցին «Անջատում՝ հանուն փրկության» կեղծ օրակարգի համար:

Հիմա նույնիսկ Քերոբյանն է հասկանում, որ, եթե այսպես շարունակվի, այլևս չի կարող լինել խաղաղություն, փրկություն կամ նիկոլական որևէ ապագա, թեև ես չեմ համարում, որ նրա հրաժարականը հենց այդ մոտիվացիայով է եղել, դա էլ «հերձումը» ցույց կտա: Այդ տեսակը չի ուղղվում, չի ընդունում իր սխալները: Դրանք ուղղակի մեր ժողովրդի դժբախտության, մեր զավակների ու եղբայրների արյան վրա կարիերա կառուցող ու հարստություն դիզող են: Վստահ եմ նաև, որ այդ հարստությունը կամ դրա մեծ մասը Հայաստանում չի ծախսվելու: Իսկ մեզ մնալու է նրանց անհոդաբաշխ ու անպատկառ խոսույթը, նրանց «ջանքերով» բզկտված ու թուլացած հայրենիքը, որ փորձում են տեղավորել 29800-ի մեջ ու անունը դնել պետություն:

Էդուարդ Սարիբեկյանի ֆեյսբուքյան էջից