(Ինչպե՞ս և ինչու են մեզ ստում)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանը Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է․

«Հայ հասարակությունը շարունակում է ենթարկվել տեղեկատվական տեռորի, և յուրաքանչյուր նոր «ռաունդի» հետ հասարակությունն ընկնում է ավելի ու ավելի մեծ «տեղեկատվական նոկդաունի» մեջ։

Եթե նախկինում հայ հասարակությանը համոզում էին, որ «Արցախը հանձնելով՝ մենք կկարողանանք ապրել բարգավաճման և ապահովության մեջ», ապա հիմա իշխանությունների քարոզչության ներկայիս լեյտմոտիվն այն է, որ «երբ մենք ուզում ենք հայ լինել, անընդհատ ենթարկվում ենք բռնությունների այլ պետությունների կողմից»։ Եվ որպես այս իրավիճակից «ելք»՝ իշխանություններն առաջարկում են հետևյալը՝ եկեք հրաժարվենք մեր ինքնությունից, մոռանալ մեր անցյալը և փորձենք սկսել զրոյից, ու գուցե հետո՝ մեր «շուրջ եղած ցլերը» մեզ» թույլ կտա մեզ գոյություն ունենալ:

Եթե այս փոխաբերությունները թարգմանենք կիրառական քաղաքականության լեզվով, ապա կստացվի մի իրավիճակ, երբ Նիկոլ Փաշինյանը և իր քաղաքական թիմը Հայաստանում իրենց ներկայիս դիրքը պահպանելու համար առաջարկում են հայ հասարակությանը հավանություն տալ Սահմանադրության փոփոխությանը և մերժել Հայաստանի Անկախության Հռչակագիրը։ Այսինքն՝ իրականացնել այն քաղաքական պահանջները, որոնք առաջադրում են Բաքուն և Անկարան ընթացիկ ժամանակահատվածում։

Սակայն Փաշինյանն ու իր թիմը հիանալի հասկանում են, որ մի իրավիճակում, երբ Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանում ամենաբարձր հակառեյտինգ ունեցող քաղաքական գործիչն է, մի իրավիճակում, երբ և՛ Երևանում, և՛ Հայաստանի մարզերում «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունն ունի «քաղաքացիներին ընտրատեղամասեր բերման ենթարկելու» խնդիր, հասարակության հետ արդյունավետ շփում կազմակերպելու խնդիր, հանրաքվե անցկացնելը հեշտ չի լինելու:

Եվ, ըստ ամենայնի, Փաշինյանը, իր թիմը և իր «անտեսանելի խորհրդականները» որոշել են առաջիկա քարոզարշավը կառուցել 2 թեզի շուրջ.

1. Եթե չհրաժարվենք Անկախության հռչակագրից ու չփոխենք Սահմանադրությունը, անպայման պատերազմ կստանանք։

2. Անկախության հռչակագրի մերժումը դա նաև խորհրդային անցյալի մերժում է և դռներ է բացելու դեպի ԵՄ։ Այսինքն՝ Հայաստանը, հրաժարվելով Անկախության հռչակագրից, հնարավորություն կունենա դառնալու Եվրամիության անդամ, հատկապես հիմա, երբ, ըստ Փաշինյանի, «Հարավային Կովկասը ԵՄ տարածաշրջան է», քանի որ և՛ Վրաստանը, և՛ Թուրքիան ԵՄ անդամության թեկնածուներ են։

Եթե մենք էլ ավելի պարզեցնենք երկրորդ կետը, ապա քաղաքացիներին հավանաբար կխոստանան «առանց վիզայի ռեժիմ ԵՄ-ի հետ», եթե մենք հրաժարվենք մեր ինքնությունից, այսինքն՝ հրաժարվենք ներկայիս Անկախության հռչակագրից:

Բարձրացված թեման շատ լայն է և պահանջում է մանրամասն և առանձին վերլուծություն յուրաքանչյուր կետի մասով: Օրինակ՝ ինչպե՞ս են պատկերացնում ՀՀ իշխանությունները «խորհրդային անցյալից» հրաժարվելը՝ փորձելով Արևմուտքում «լեգիտիմացնել» այն, ինչ երկիրը ժառանգել է ԽՍՀՄ-ից՝ 29 800 քառակուսի կիլոմետր տարածք։

Կամ ինչպե՞ս եղավ, որ Հայաստանն ընդունվեց ԵԱՏՄ՝ չնայած հայկական Արցախի գոյության փաստին, իսկ ԵՄ-ն «ճանապարհը բացեց մեզ համար» միայն Արցախը Ադրբեջանի վերահսկողության տակ անցնելուց հետո։

Բայց դա հիմա մեր զրույցի հիմնական թեման չէ, կարևորն այն է, որ Հայաստանում, նախկինում հետխորհրդային տարածքի այլ երկրներում օգտագործված «շաբլոնի» համաձայն, փորձում են մանիպուլյացիայի ենթարկել հանրային գիտակցությունը։ Հիշու՞մ եք, թե ինչպես Ուկրաինայում ավելի քան տասը տարի երկրի քաղաքացիներին նախ խոստանում էին անդամակցել ԵՄ-ին, իսկ հետո սկսեցին խոստանալ «Եվրամիության հետ առանց վիզայի ռեժիմ»։ Հիշում եք, թե ինչպես դա ավարտվեց:

Ոչ, մենք խոսում ենք ոչ թե պատերազմի մասին, այլ այն մասին, որ նույնիսկ պատերազմի ժամանակ Ուկրաինայի քաղաքացիներին չտրվեց այս առանց վիզայի ռեժիմը, որպեսզի նրանք կարողանան «փախչել Պուտինի բռնակալության ճիրաններից»։ Պաշտոնական Կիևը ոչ միայն չի ընդունվում եվրոպական ընտանիք, այլ հիմա ԵՄ-ում նույնիսկ փորձում են մերժել պարզեցված սխեմայով ուկրաինական գյուղատնտեսական ապրանքներ ԵՄ ներկրելու հնարավորությունը, քանի որ դա վնասում է ԵՄ ֆերմերներին։

Հայտարարությունը, թե «մենք հանձնառու ենք այնքան մոտենալ ԵՄ-ին, որքանով Եվրոպական միությունը դա հնարավոր կհամարի» ընդամենը քաղաքական հնարք է, որն ուղղված է «նոր սահմանադրության ընդունման հանրաքվե» կոչվող քաղաքական միջոցառմանը քաղաքացիների մասնակցության քիչ թե շատ ընդունելի մակարդակ ապահովելուն:

Վերադառնալով «ԵՄ-ին հնարավորինս մոտենալու» թեմային կամ նոր Սահմանադրությամբ Հայաստանի քաղաքացիների համար առանց վիզայի ռեժիմի հասնելու իշխանությունների պոտենցիալ խոստումներին, ապա եթե նույնիսկ փորձենք խաղալ այն խաղը, որն առաջարկում են իշխանությունները, և մտնել բովանդակալից բանավեճի մեջ, ապա պետք է հիշել, որ ճշմարտության չափանիշներից մեկը պրակտիկան է:

Ճշմարտության չափանիշն այն է, ինչը հավաստում է ճշմարտությունը և թույլ է տալիս տարբերել այն սխալից: Հիշեք, թե նախկինում իշխանությունների խոստումներից որն իրականացվեց, որ «ԵՄ-ին մերձենալու, կամ Հայաստանի համար Եվրամիության հետ առանց վիզայի ռեժիմ ստանալու» խոստումն իրականանա:

Մտածե՛ք այդ մասին…