Քեզ ինչպե՞ս ասեմ ինչ կատարվեց...

Սաթէ, աղջիկս, գրեթե 10 ամիս առաջ վստահ էի, որ մեր նվիրումն ու ինքնազոհաբերումն արդյունք կունենան։

3 տարի առաջ ես ու հայրդ առաջիններից էինք, որ վերադարձանք Արցախ(նոյեմբերի 14-ին), վստահ էինք, որ մեր վերադարձով Արցախը հայկական ենք պահելու։

Դու ծնվեցիր Արցախում, երբ թվում էր՝ ունենք երազած հայրենիք։ 9 ամիս սովի, ցրտի, տապի պայմաններում «պայքարեցինք»։ Ժամանակը չափվում էր քո ամսականներով և մեծանալուդ հետ դժվարություններն ավելի էին ծանրանում։ Մրգերից դեղձին, խաղողին էիր ծանոթ, կարտոֆիլ ու միս էիր սիրում։ Սաթէ, բայց մենք քեզ Հայրենիք էինք ուզում տալ...

Ասում են՝բախտս բերել է, որ ոչինչ չես հասկանում, ժպտում ես և գաղթի ճամփին սովորել ես ծափ տալ։

Այո, ողբերգական ներկայացման առաջին արարն ավարտվեց և , ցավոք, մենք ենք իրական հերոսները, ծափ տուր..

Բախտդ չի բերել, որովհետև գուցե չխոսես բարբառով, բախտդ չի բերել, որովհետև չճանաչեցիր հայրենիքդ՝ աշխարհի գեղեցկագույն անկյունը, չքայլեցիր իմ մանկության փողոցներով, չխաղացիր մեր տների բակերում, 9 ամսականում դու էլ դարձար գաղթական...

Բախտդ միայն մի հարցում է բերել՝ Աստծո կամոք,թե պատահմամբ հայրիկդ ողջ է և դա այս ողբերգական պատմության միակ լուսավոր կետն է...

Մենք հրաժեշտ տվինք մեր սարերին, որ աշխարհում ամենավեհն և հպարտն էին, մեզնից խլեցին մեզ, աղջիկս...

9 ամիս թերսնումից հետո դու հիմա կարող ես ունենալ ամեն ինչ, բայց ոչ ամենաթանկը՝ Արցախ...

Հ.Գ. սա մեր Արցախում վերջին նկարն է, մենք չունենք Արցախ, ունենք իրար...

Մարիամ Սարգսյանի ֆեյսբուքյան էջից