Ասուլիսի ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանի որոշ զգացմունքային արձագանքները բովանդակային առումով անսպասելի չէին, քանի որ Փաշինյանը տասնամյակներ շարունակ չէր թաքցնում իր վերաբերմունքը Արցախի և արցախցիների նկատմամբ։

Եթե անտեսենք էմոցիոնալ ֆոնը և նայենք անցյալին, ապա կարող ենք ֆիքսել, որ 90-ականներին Հայաստանում կային մի քանի ուժային/ իշխանական խմբեր, որոնք պայքարում էին քաղաքական իշխանության, ինչպես նաև նյութական բարիքների վերաբաշխման գործընթացում վճռորոշ խոսք ունենալու իրավունքի համար։ Նիկոլ Փաշինյանը համագործակցում էր այն ուժային/ իշխանական խմբի հետ, որը քաղաքական գործընթացների արդյունքում կորցրեց զգալի ազդեցությունը և դրա հետ մեկտեղ կապիտալը կամ էլ եղած կապիտալը նույն տեմպերով ավելացնելու հնարավորությունը։

Սակայն 1998-ի դեպքերով այս ուժային/ իշխանական խմբերի դիմակայությունը ոչ թե ավարտվեց, այլ կերպարանափոխվեց, և այդ դիմակայության դրսևորման դաշտերից մեկը մամուլն էր, որտեղ հաստատվել էր նաև Նիկոլ Փաշինյանը։ Նրա «գրչով» խոսում էին իշխանական լծակներից զրկված այդ ուժային/իշխանական խմբերը։ Հետագայում իշխանության կորստի համար ատելությանը ավելացան «քաղաքական առասպելնեը», և լավ, թե վատ, բայց գաղափարախոսություն, սակայն դրա հիմնասյուները ոչ միայն ատելությունն էր Արցախի ու արցախյան իշխող խմբի նկատմամբ, այլ նաև այս խմբին և հենց Արցախին պատժելու անզուսպ գաղափարը։

Էլ ո՞վ է մեր աշխարհագրական միջավայրում շահագրգռված «Ղարաբաղին և ղարաբաղցիներին պատժելու», ավելորդ է ասել…

Ներքաղաքական գործոնների և արտաքին քաղաքական խաղացողների սիմբիոզը նաև բերեց իշխանափոխությանը 2018թ.։

Այն ծնեց նաև պատերազմ ու ամոթալի պարտություն։ Այն ծնեց բանակցություններ, որոնց շրջանակներում, առանց որևէ ակնհայտ պատճառի, Ղարաբաղը ճանաչվեց որպես Ադրբեջանի մաս։ Նույն սիմբիոզը ծնեց Արցախի հանդեպ ատելության այսօրվա շքերթը։

Միևնույն ժամանակ ուզում եմ «շնորհակալություն» հայտնել Փաշինյանին: Չէ, չզարմանաք, սխալ չեմ գրել։ Նրան պետք է շնորհակալություն հայտնել, որ նույնիսկ նա ծաղրեց Արցախի պաշտոնյաների կազմակերպած անբովանդակ բողոքի ցույցերը Երևանում։ Նույնիսկ Փաշինյանն է ծիծաղում առանց քաղաքական կարգախոսների ու կոնկրետ, տեսանելի նպատակի գործողությունների վրա։ Գուցե գոնե դա ստիպի մարդկանց անել այն, ինչ պետք է, այլ զբաղվել ակտիվ քաղաքական պայքարի իմիտացիայով...

Նիկոլին պետք է շնորհակալ լինիել նաև այն բանի համար, որ բարձրաձայնել է Երևանում արցախյան վերնախավի ունեցվածքի մասին: Բայց շնորհակալ լինել այն համատեքստում, որ նա, փաստացի խոստովանել է, որ Հայաստանի իշխանություններն ունեն Արցախի պաշտոնյաների ունեցվածքի ցուցակը։ Սա այն գույքն է, որը կփոխանցվի իշխող խմբին այն դեպքում, երբ/եթե Ադրբեջանը Հաագայի տրիբունալի որոշմամբ պահանջի «ղարաբաղցի հանցագործներին և անջատողականներին» արտահանձնել։