Նորից ասպարեզ մտավ քաղաքագետ, 90-ականներին ՀՀ նախագահի գլխավոր խորհրդական, իր հայացքներով թունդ քիրվայական, ուստի և հակաարցախյան գործիչ Ժիրայր Լիպարիտյանը։

Նա իր ԱՄՆ քաղաքացու դիրքերից մեզ խրատում է հանձնվել, զիջել Արցախը, նաև բավարարել ադրբեջանաթուրքական բոլոր պահանջները։

Իհարկե, պարոն Լիպարիտյանn իր պատկերացրած Հայաստանում չի պատրաստվում ապրել, ուստի և մեր՝ արցախցիների և հայաստանցիների ճակատագրերը նրան չեն հուզում։ Նա հետևողականորեն կատարում է իր տերերի կողմից տրված առաջադրանքը։

Բայց, հարց է առաջանում, Ժիրայր Լիպարիտյանի մտքերի հետ համաձա՞յն են թունդ հայրենասերներ, հերոսական կեցվացքներով և նույն հերոսական դեմքի արտահայտությամբ ԱԺԲ-ականները։ Կարծեմ, նրանք, ի տարբերություն Ժիրայր Լիպարիտյանի, «ոչմիթիզականներ» են, նրանք 2016թ․ պատրաստ էին ետ բերել 800 հա տարածքը։ Բա, վիլսոնյան Հայաստա՞նը։

Երբեք չեմ տեսել, որ ԱԺԲ-ական հերոսները հակադարձեն Ժիրայր Լիպարիտյանին։ Համոզված կարելի է պնդել, որ հերոս ԱԺԲ-ն և Ժիրայր Լիպարիտյանն ուղղորդվում և պատվերներ են ստանում նույն կենտրոնից։ Պարզապես Ժիրայր Լիպարիտյանը, խիստ պայմանականորեն, ավելի բաց և անկեղծ է։ Այսպիսով, հանձին ԱԺԲ-ականների, մենք ունենք ոչ թե հերոսներ, այլ՝ լուռ, խոնարհ գառներ։

Ավետիք Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից