Կառավարության նիստերը վաղուց արդեն դադարել են նիստեր լինելուց, վաղուց արդեն այդ "նիստերը" որոշումներ կայացնելու համար չեն։ Կառավարության հավաքները վաղուց արդեն վերածվել են բեմականության, որտեղ գլխավոր հերոսը քաղաքական ելույթներ է ունենում, հպարտանում չեղած ձեռքբերումներով, իրողությանը չհամապատասխանող պնդումներ անում և ժողովրդին նախապատրաստում է նոր կապիտուլյացիայի։ Դատեք ինքներդ։ Մայիսի 11-ի նիստի օրակարգում 49 հարց էր ներառված։49 հարցից ընդամենը 3 հարց էր զեկուցվել, ընդամենը 6%-ը։ Այսինքն՝ կառավարության անդամները նույնիսկ չանդրադարձան հարցերի 94%-ին։ 3 հարցի համար իմաստ ունե՞ր հավաքվել։

Հավաքվեցին, որ ոչ թե որոշումներ ընդունեին, այլ որ Փաշինյանը հերթական ապատեղեկատվությունը տարածեր։ Եթե այդ ապատեղեկատվությունը հանրայնացնելու կարիքը չլիներ, կարող է ընդհանրապես որևէ հարց չքննարկեին։ Ինչևէ․․․ Փաշինյանը պնդում է, որ ադրբեջանական սադրանքները "նպատակ ունեն զրոյացնել այն առաջընթացը, որ գրանցվել է մայիսի 1-4-ը Վաշինգթոնում տեղի ունեցած բանակցությունների ընթացքում"։ Դե իսկ հիմա փորձենք հասկանալ, թե այդ ի՜նչ առաջընթաց էր Վաշինգտոնում արձանագրվել։ Ըստ մայիսի 4-ին ՀՀ ԱԳՆ տարածած հաղորդագրության․ "երկկողմ համաձայնագրի նախագծի որոշ հոդվածների շուրջ ունեցել են փոխըմբռնման առաջընթաց"։ Փոխըմբռնում չի եղել, որոշ հոդվածների շուրջ փոխըմբռնման առաջընթաց է եղել․․․ Դե, մի փոքր առաջ են գնացել, բաց փոխըմբռնման չեն հասել։ Ով դիվանագիտական լեզվին գոնե մի քիչ ծանոթ է, կհասկանա, որ բանակցությունները լիովին ձախողվել էին։ Անվտանգության խորհրդի քարտուղարն ավելի անկեղծ էր, բառացիորեն ասել էր․ "Ադրբեջանի հետ բանակցություններում ամենակարևոր հարցերի շուրջ չկա առաջընթաց"։ Իսկ, ամենակարևոր հարցերն են "ՀՀ սուվերեն տարածքի՝ 29.800 քմ արձանագրումը, Ստեփանակերտ-Բաքու միջազգային մեխանիզմի, ինչպես նաև միջազգային երաշխիքների ստեղծումը"։ Ավելի պարզ, Ադրբեջանը նույնիսկ Հայկական ԽՍՀ 29,800 քառակուսի կիլոմետրը չի ընդունում։ Բա էլ ի՞նչ առաջընթաց: Ի դեպ, առաջընթացի մասին հենց Բայրամովն էր խոսել։ Բա ինչու՞ պիտի Ադրբեջանը փորձեր խափաներ այն բանակցությունները, որտեղ ինքն էր հաջողել․․․