Մղձավանջի պայմաններում, որ լիուլի ապահովել է Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը, տարին տասնամյակ է թվում: Ու թվում է, թե արդեն շատ ժամանակ է անել 2018-ի այն օրերից, երբ հազարավոր մարդիկ, ինչպես իրենց էր թվում՝ «լավ կյանքի համար» փողոցներ էին ելել։

Փողոց դուրս եկած մարդկանց մղումներն ազնիվ էին ու արդար, քանզի մեր երկրում այնքան անազնվություն և անարդարություն էր կուտակվել, որ փոփոխությունների անհրաժեշտությունը սրվել էր։ Այլ հարց է, որ հրապարակը լցրած մարդկանց խաբեցին։ Առաջնորդը սուտասան էր, անգրագետ և անբարոյական։ 2018–ի ապրիլի 23–ը կարող էր դառնալ քաղաքացու հաղթանակի օր, բայց դարձավ քաղաքացու «քցվելու» օր։

Ի դեպ, ապրիլի 23–ը սպառնում է չարագուշակ ու սև օր դառնալ։

Ապրիլի 23-ին հայտնի դարձավ, որ Հայաստանն Արցախին կապող ճանապարհի վրա Ադրբեջանը անցակետ է դրել: Գործնականում դա Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի ու Արցախի միջև ճանապարհային կապը ոչնչացնելու մասին պաշտոնական հայտարարություն էր՝ արտահայտված կոնկրետ անցակետով: Եվ մի՞թե այդքանից հետո կարելի է չփառաբանել Նիկոլ Փաշինյանին, որ կատարեց իր և իր կողմնակիցների երազանքը՝ Ալիևի հետ ձեռք ձեռքի տված:

Բայց Ադրբեջանն այդ անցակետը երեկ չէ առաջին օրը չդրեց: Ավելի կոնկրետ, այդ անցակետը Նիկոլ Փաշիինյանն Ալիևի հետ տեղադրել էր դեռ 2022-ի հոկտեմբերի 6-ին, Պրահայում: Այնտեղ է, որ Նիկոլ Փաշինյանը, ինչպես խոստովանեց ԱԺ-ում ունեցած վերջին ելույթներից մեկում, Արցախը ճանաչել ադրբեջանական տարածք: Այսինքն, գրեթե ավարտին է հասցրել այն նպատակը, հանուն որի էլ 2018-ին փողոցներ էր փակում:

Այդքանից հետո խորհրդարանում Նիկոլ Փաշինյանի ելույթները, սրա-նրա հասցեին հայտարարությունները, կատարվածի համար մեղքը Ռուսաստանի վրա գցելը զուտ մեղադրանքներից ու պատասխանատվությունից խուսափելու, իրեն դեռևս լսողներին մոլորության մեջ պահելու նպատակ են հետապնդում: Հասկացեք, վերջապես, որ Ռուսաստանը, Իրանը, Ֆրանսիան կամ ասենք թեկուզ ԱՄՆ-ը չեն կարող Հայաստանի ու հայության համար ավելի շահագրգիռ լինել: Ինչ էլ օտարներն անեն կամ չանեն, հիմնականն այն է, որ անվանական «յուրայինները»՝ ի դեմս Հայաստանի իշխանություն համարվողի, հայտարարում են, որ Տեղ գյուղից այն կողմ (արևելք) ադրբեջանական է: Ի դեպ, Տեղը դեռ ամբողջությամբ չեն հանձնե՞լ, միայն արտերն ու դաշտե՞րն են նվիրել թշնամուն:

Նույնը, ինչ ասվում է Նիկոլ Փաշինյանի հասցեին, հավասարապես վերաբերվում է նաև Արցախի նախագահ համարվող Արայիկ Հարությունյանին: Նույնիսկ ավելի վատ: Հետաքրքիր է, թե ո՞ւր էր Արայիկ Հանրությունյանը, երբ ԼՂՀ ԱԺ խմբակցությունները հայտարարություն էին տարածում: Ինքը համաձա՞յն չէ, թե՞ ինքը մշտապես Նիկոլ Փաշինյանի կողմից է: Չնայած, ումից ինչ հարցնես: Նրա գործը Փաշինյանին ծափահարելն է՝ ուղղակի, թե փոխաբերական առումներով:

Մինչ այս, մինչ այն, Հայաստանն Արցախին կապող ճանապարհին արդեն տեղակայված է Նիկոլ Փաշինյանի անվան ադրբեջանական անցակետը: Ծափ տվեք, արա՛...

Արթուր Խայթ