Թուրքիայում տեղի ունեցած երկրաշարժից հետո Նիկոլ Փաշինյանը որոշեց օգնություն ուղարկել։ Նիկոլական քարոզչամեքենան տարածում է, թե բա՝ 1999–ին էլ է ՀՀ իշխանությունն օգնություն ուղարկել Թուրքիային, երբ այնտեղ երկրաշարժ եղավ: Այսինքն՝ իրենց քայլը հիմնավորում են «նախկիններն են մեղավոր» ոճի մեջ։

Այո՛, 1999–ին ՀՀ իշխանությունը երկրաշարժից հետո Թուրքիային ցավակցել և օգնություն է ուղարկել, բայց դա լրիվ այլ կոտեքստ ուներ։ Դա պատերազմում հաղթած Արցախի անվտանգության երաշխավոր Հայաստանի ուղարկած օգնությունն էր։ Դա Թուրքիայի գլխին Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը ցունամիի վերածող Հայաստանի օգնությունն էր։ Դա հայ–ադրբեջանական ու հայ–թուրքական հարաբերությունները միմյանցից տարանջատող Հայաստանի օգնությունն էր։ Դա տարածաշրջանում իր դերն ու կշիռն ունեցող Հայաստանի օգնությունն էր։ Դա Թուրքիայի առաջ չսողացող Հայաստանի օգնությունն էր։ Եվ վերջապես, դա մարդասիրական քայլ էր, որին շնորհակալություն հայտնեց Թուրքիայի նախագահը։

Նիկոլենք հիմա ներկայացնում են, թե, իբր, իրենք մարդասիրական քայլ են անում, բայց ստում են։ Նիկոլն՝ ուր, մարդասիրությունն՝ ուր։ Նիկոլը՝ հանուն իշխանության գալու, 2008–ի մարտի 1–ին 10 մարդու գլուխ կերավ։

2020–ի 44–օրյա պատերազմից հետո նա հայտարարեց, որ կարող էր կանգնեցնել պատերազմը հոկտեմբերի 19–ին, բայց քանի որ դրանից հետո իրեն կարող էին ասել «Նիկոլ դավաճան» ու իշխանություն կորցնելու վտանգ կարող է առաջանար, ուստի ինքը գերադասեց ավելի քան 2.000 զոհ տալ, քան թե ենթադրյալ իմիջային հարված ստանալ։ Ավելին՝ Նիկոլն ինքնախոստովանական հայտարարություն արեց՝ ասելով, որ կարող էին հազարավոր զոհերը չլինեին, ու մենք կրկին նույն պատկերը կստանայինք։

Մի խոսքով, մարդասիրության վարկածը բացառվում է։ Նիկոլի համար մարդը զիբիլ է, որին պետք է օգտագործել ու դեն նետել՝ հանուն փողի ու աթոռի։ Նա հանուն այդ աթոռի ու փողի ասում էր, որ գերիները թող սպասեն Բաքվի բանտերում։ Ու մինչև հիմա սպասեցնել է տալիս։

Եվ այսպես, Նիկոլը Թուրքիային օգնություն է ուղարկել՝ կրկին աթոռային ու փողային շահերից ելնելով։ Նա պարզապես քծնել է Թուրքիայի նախագահ Էրդողանին՝ ակնկալելով, որ նա կնպաստի իր աթոռի պահպանմանը, ինչն էլ հնարավորություն կտա շարունակել թալանը։ Բայց Էրդողանը հերթական անգամ է նվաստացնում Նիկոլ Փաշինյանին ու տվյալ դեպքում նաև՝ հայ ժողովրդին։

Բանն այն է, որ Էրդողանը կես բերան շնորհակալություն չի հայտնել Հայաստանին, մինչդեռ օգնության ձեռք մեկնած մյուս երկրներին հայտնել է։ Ուշագրավ է, որ Էրդողանն Ադրբեջանին շնորհակալություն հայտնելիս հիշել է 44–օրյա պատերազմը՝ խոստովանելով, որ Թուրքիան եղել է եղբայրական Ադրբեջանի կողքին։

Նիկոլը Էրդողանի կոշիկներն է լիզում՝ օգնություն ուղարկելով, բայց չի արժանանում որևէ ուշադրության։ Ընդամենը Թուրքիայի կողմից Ռուբեն Ռուբինյանի հետ բանակցող նշանակված թուրք դիվանագետն է հայրաբար շոյել Ռուբենի ու մյուս թրաշամանուկի գլուխն ու նրանց «օրագրերում» 5 նշանակել՝ Թուրքիային քծնելու հարցում։

Եթե Թուրքիան գնահատեր Նիկոլի քայլը, ապա գոնե փորձ կաներ իր կողմից մարդասիրական պատասխան տալ՝ ազդելով Ադրբեջանի վրա ու բացելով Լաչինի միջանցքը։ Չէ՞ որ անգամ դեբիլների համար է պարզ, որ Լաչինի միջանցքն Ադրբեջանը չէր համարձակվի փակել, եթե չլիներ Թուրքիայի հովանավորությունը։ Լաչինի միջանցքը, սակայն, շարունակում է փակ մնալ։ Բայց դա Նիկոլին չի հետաքրքրում։ Ինքն էնտուզիազմով օգնություն է ուղարկում Թուրքիա, բայց ասում է, որ Լաչինի միջանցքի հարցը թող ղարաբաղցիք, ադրբեջանցիք ու ռուսները լուծեն, ինքը կապ չունի դրա հետ։ Իր գործը Թուրքիային քծնելն է, ինքը դա ամեն առիթով անում է։

Հայկ Ուսունց