Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորությամբ Հայաստանում հակառուսական հիստերիա է բարձրացվել։ Դա արվում է շատ տեսանելի նպատակով․ Նիկոլն իր հանձնումների մեղավոր է ուզում նշանակել ՌԴ–ին։

Նիկոլի նախաձեռնությամբ մեր երկրում զուգահեռաբար պրոթուրքական հիստերիա է բարձրացվել։ Նիկոլականների մեջ կան այնպիսինները, որոնք Նիկոլից ավելի Նիկոլ են խաղում։ Օրինակ՝ Գուրգեն Արսենյանը։

Սույն օլիգարխ–պատգամավորը հակառուսական, պրոադրբեջանական ու պրոթուրքական այնպիսի մտքեր է հայտնում, որ դարձել է մեր երկրի թշնամիների մամուլի սիրելին։

Արսենյանը գտնում է, որ ղարաբաղցիները պետք է ապրեն Ադրբեջանում, ռուսները պետք է հեռանան Հայաստանից ու Արցախից, Թուրքիայի հետ էլ պետք է անսահմանորեն մերձենալ։

«Թուրքիան մեզ չի սպառնացել երբեք, մենք անկախ պատմության մեջ նման փաստ չունենք։ Եթե ռուսական ռազմական ներկայությունը Հայաստանում չլինի, Հայաստանը որևէ վտանգ չներկայացնող երկիր է լինելու, այդ թվում նաեւ Թուրքիայի համար, և մենք վերածվելու ենք կողքի հարևանի, որը ոչ մի վտանգ չի ներկայացնում, ինչպես հիմա վտանգ չենք ներկայացնում Վրաստանի և Իրանի համար։ Մեր հասարակությունը քաղաքականապես կհասունանա և կհասկանա, որ ինքը պետք է տարածաշրջանային նույն ալգորիթմների մեջ լինի, որ ոչ մեկի պետք է չսպառնա, ոչ մեկը մեզ պետք է չսպառնա եւ պետք է լինի համագործակցություն»,– հայտարարել է Արսենյանը։

Արսենյանը նիկոլական գծի մեջ է՝ կրկնում է նրա հակառուսական ու պրոթուրքական թեզերը։ Արսենյանը պարզապես ստում է։ Թուրքիան հետանկախական Հայաստանի դեմ առնվազն մի քանի թշնամական ակտ է իրականացրել ու սպառնացել մեզ։

Դրվագ 1–ին

Թուրքիան Ղարաբաղյան 1–ին պատերազմի ժամանակ զորքերը բերել էր մարտական թիվ մեկ վիճակի ու կանգնել ՀՀ սահմանին։ Միայն ռուսական գործոնի շնորհիվ թուրքական զորքը չմտավ Հայաստան։ ԱՊՀ միասնական զորքերի ղեկավար, մարշալ Շապոշնիկովը հատուկ ժամանեց Երևան ու հայտարարեց, որ եթե Թուրքիան զորքերը շարժի Հայաստանի ուղղությամբ, ապա գործ կունենա Ռուսաստանի հետ։ Թուրքիան հետ քաշվեց։

Դրվագ 2–րդ

Քարվաճառի ազատագրման ռազմագործողությունից հետո Թորքիան փակեց Հայաստանի հետ սահմանը, և մինչև օրս փակ է պահում այն։ Սա ևս թշնամական ակտ է ու սպառնալիքի ձև։

Դրվագ 3–րդ

Թուրքիան ակտիվ մասնակցել է 44–օրյա պատերազմում՝ ընդդեմ Հայաստանի։ Մասնակցել է իր զինատեսակներով, զինվորականներով, ահաբեկիչ վարձկաններ ներմուծելով։

Այս ամենը չի կարող չիմանալ Գուրգեն Արսենյանը։ Նա գիտի, բայց ստում է՝ ձեռքի հետ տարածելով այն միտքը, որ եթե Ղարաբաղը հանձնենք Ադրբեջանին, ռուսական զորքերը հանենք Արցախից ու Հայաստանից, ապա ամեն ինչ լավ կլինի, Թուրքիան ու Ադրբեջանը մեզ թարս աչքով չեն նայի։

Գուրգեն Արսենյանը ստում է երկու պատճառով՝ 1․ նա միշտ աչքի է ընկել քիրվայական մտածողությամբ․ ինքը կարծում է, որ կարելի է Ղարաբաղը հանձնել, թուրք–ադրբեջանական զույգի հետ առևտուր անել ու անձնական հարստություն կուտակել, թքած թե ինչ գնով դա կլինի, դրա համար էլ ստում է թուրքական վտանգի պահով, որ իր ուզածն անցկացնի, 2. ինքը թուրքերին գովալով ու ռուսների դեմ խոսելով փորձում է քծնել Նիկոլ Փաշինյանին, որպեսզի իր դիրքերն ամրապնդի, համ էլ՝ տղայի դեմ քրեական գործը կարողանա ջրել։

Հայկ Ուսունց