Լսեցի կառավարության նիստի ժամանակ նիկոլի ելույթը։ Հետո ևս մեկ անգամ լսեցի, շատ ուշադիր լսեցի։ Եթե իրավիճակն այդքան ողբերգական չլիներ, նրա ելույթը կհամեմատեի դատարանում բարոն Մյունխհաուզենի կնոջ ելույթի հետ։ Բարոնուհի Մյունխհաուզենն էլ էր ամուսնուն անվանում "սրիկա", "աննորմալ հոգեկան հիվանդ", "դժբախտ սուտասան", բայց․․․․ բայց պահանջում էր, որ բարոնն իրեն չթողներ։ նիկոլի ելույթն էլ էր նույն տրամաբանությամբ կառուցված։ Ալիևը ստախոս է, ուխտադրուժ է, հոխորտացող է, ցեղասպան է, բայց․․․․ բայց պատրաստ է նրա հետ խաղաղության պայմանագիր կնքել։ Եթե բարոնուհի Մյունխհաուզենը տրագիկոմիկ ֆիլմի մտածածին պերսոնաժ էր, ապա նիկոլը տրագիկ իրականության պերսոնաժ է, այդ տրագիկ իրականության ստեղծողը, մեղավորն ու պատասխանատուն։ Նա խոստովանում է, որ իր ամբողջ քաղաքականությունը ձախողվել է։ Հասկանում է, որ Ալիևը, ում նա կոչել էր "կառուցողական մարդ", մարդ ով "շահագրգռված էր կարգավորելու արցախյան հիմնահարցը", թավշյա հեղափոխականին հասարակ քինդեռմատ է արել, ջախջախել ու ստորացրել է։ Ինքնախոստովանական ցուցմունք է տալիս, որ իր վարած քաղաքականությունը սխալ է, որ ցեղասպան Ալիևի մտադրությունները չեն փոխվել, որ Արցախին գոյութենական վտանգ է սպառնում, իսկ Հայաստանն ի զորու չէ ադրբեջանցիներին դուրս շպրտել իր տարածքից, բայց իր մեջ ուժ չի գտնում առերեսվելու այն պարզ ճշմարտությանը, որ ինքը ձախողակ է ու որ իր գոյությունը որպես ՀՀ վարչապետ կործանարար է հայոց երկու հանրապետությունների համար։ Էգոն թույլ չի տալիս։ Ու իր էգոյի պատճառով հայ ազգի գոյությունն է վտանգված։