Այդ խնդիրները պայմանավորված են մեկ մարդու վախերով, հաշվարկներով, շահերով, պայմանավորվածություներով, սեփական կաշին փրկելու ցանկությամբ։

Հայաստանը Մոսկվայի ու Վաշինգտոնի արանքում մատաղացու գառ սարքելը հանցագործություն է հայ ժողովրդի նկատմամբ։ Նաև՝ միջազգային ավանտյուրիզմ։ Այդ ավանտյուրիզմի դրսևորումներից է 2020–ի նոյեմբերի 9–ի եռակողմ համաձայնագրից փաստացի դուրս գալը, Բրյուսելի հովանու ներքո Ռուսատանին թշնամի հռչակելը, հայկական Զելենսկի խաղալը։

Նոյեմբերի 9–ի համաձայնությունն ամենևին էլ մեր երազանքների փաստաթուղթը չէ, բայց դա պատերազմի արդյունքներով պայմանավորված ստատուս քվո է։ Եթե այդ ստատուս քվոյի միջնորդ ու երաշխավոր Մոսկվան Նիկոլ Փաշինյանի գործուն մասնակցությամբ դուրս է մղվում, ապա Թուրքիայի ու Ադրբեջանի ձեռքերն ազատվում են՝ այդտեղից բխող բոլոր հետևանքներով։ Դա նշանակում է նոր պատերազմ ու կապիտուլյացիա։

Վաշինգտոնը ՀՀ–ին անվտանգության ոչ մի երաշխիք չի տալիս, բայց քաջալերում է Նիկոլի հակառուսական քայլերը։ Արանքում Հայաստանն է տուժելու, բայց դա մե՛զ պետք է մտահոգի։ Մյուսներն իրենց շահերի հետևից են գնում։

Իսկ այն, որ Փաշինյանը մոսկովյան մոդերացիային «ոչ» է ասում կամ առնվազն ժամանակ է ձգում, երևաց նաև ՌԴ փոխվարչապետ Օվերչուկի հայտարարություններից, որոնք վերաբերում էին ՀՀ սուվերեն տարածքով կառուցվելիք տրանսպորտային հանգույցներին (միջանցքային տրամաբանություն այստեղ չկա)։