Ալիևի ուզածը

Իլհամ Ալիևն ուզում է ամբողջը և միանգամից։ Նա համարում է, որ Ղարաբաղի հարցը լուծված է և այլևս չպետք է լինի բանակցությունների առարկա ո՛չ հիմա, ո՛չ ապագայում։

Ալիևը նաև «Զանգեզուրի միջանցք» է պահանջում։ Նաև՝ անկլավներ։ Ու քանի որ դիմացը Նիկոլ Փաշինյանն է, ուզում է նաև՝ Սևանը, Երևանը ․․․

Ալիևը աշխարհաքաղաքական բոլոր կենտրոնների հետ առևտուր է անում և բոլորը փորձում են նրա հետ խաղալ, քանզի Հայաստանը գործնականում շահերի պաշտպան չունի։

Փաշինյանի ուզածը

Նիկոլ Փաշինյանի ուզածը սեփական կաշին փրկելն է։ Նա կթեքվի այնտեղ, որտեղից իր կարծիքով ավելի ամուր երաշխիքներ կստանա փախչելու և ապաստան գտնելու համար։

Նիկոլի համար ռիսկային է ինչպես Բրյուսելի, այնպես էլ Մոսկվայի հովանու ներքո Ադրբեջանի հետ թուղթ ստորագրելը։

Եթե Մոսկվայի հովանու ներքո ստորագրի, ապա դա նշանակում է, որ Ղարաբաղի հարցը դեռ լուծված չէ։ Դա նշանակում է նաև 2020–ի նոյեմբերի 9–ի համաձայնության 9–րդ կետի իրականացում, ինչը փաստացի նշանակում է միջանցքային տրամաբանություն։ Միջանցքի թեման, բնականաբար, հականիկոլական լուրջ դժգոհություն կառաջացնի Հայաստանում, քանզի նա կտրուկ դեմ է արտահայտվել միջանցքին ու կստացվի, որ հերթական անգամ խաբել է։ Բայց այս մի սուտը նա չի կարողանա մարսել։ Մոսկվան անձնական անվտանգության երաշխիքներ կարող է տալ Նիկոլին, բայց վերջինս դրան չի հավատում։ Համ էլ՝ գերադասում է Ռոստովում ապրելու փոխարեն գնալ ԱՄՆ, Փարիզ ․․․

Եթե Նիկոլը Բրյուսելի պատրոնաժով թուղթ ստորագրի Ադրբեջանի հետ, ապա դա կնշանակի, որ Հայաստանն աշխարհաքաղաքական վեկտոր է փոխում՝ չունենալով առարկայական երաշխիքներ անվտանգության մասով։ Ճիշտ է, կոլեկտիվ Արևմուտքը քաջալերում է Նիկոլին, բայց դե մի բան է քաջալերելը, մեկ այլ բան անգլիական նավերը հայկական լեռներ բարձրացնելը։ Համ էլ՝ Արևմուտքը քաջալերելուց բացի այլ բան չի կարող անել։ Վուդրո Վիլսոնի քարտեզը վկա։

Նիկոլը լավ է հասկանում, որ Հայաստանի համար անվտանգության իրական երաշխիքներ ինքն Արևմուտքից չունի և Բրյուսելի հովանու ներքո թուղթ ստորագրելը կարող է ամբողջությամբ կործանել Հայաստանը, բայց փոխարենն ունի անվտանգության երաշխիքներ իր անձի ու իր ընտանիքի համար։ Դա է պատճառը, որ Նիկոլը հակված է թուղթ ստորագրել Բրյուսելի հովանու ներքո ու նախապես արդեն անոնս է արել, որ պատրաստվում է անել քայլ, որի համար իրեն դավաճան կհամարեն, բայց միևնույն է ինքն այդ քայլն անելու է։

Նիկոլը հիմա հանրային աջակցություն է փնտրում իր անձնական կաշին փրկելու գործում, բայց չի ստացել։ Նրա արկածախնդրության տակ մտնելը նշանակում է հավասարապես կիսել մեր պետության դեմ արվող հանցագործության պատասխանատվությունը։ Ով Նիկոլի հետ մտնի պատասխանատվության տակ կա՛մ հիմար է, կա՛մ ծախված։

Հայաստանի ուզածը

Նկատենք, որ և՛ Բրյուսելի, և՛ Մոսկվայի «խաղաղ համաձայնագրի» մոդելները Հայաստանի ու Արցախի համար լավը չեն։ Երկուսն էլ վտանգներ են պարունակում, երկուսն էլ նվաստացուցիչ են։ Մեկը միանգամից մահ է, մյուսը՝ դանդաղ մահ։

Հայաստանն այս վիճակում է հայտնվել, քանզի պարտվել է 44–օրյա պատերազմում և 2020–ի նոյեմբերի 9–ից հետո իշխանության ղեկին է պահել պարտության, նվաստացման, խայտառակության խորհրդանիշ Նիկոլ Փաշինյանին։

Մեզ հիմա ժամանակ, հանրային մոբիլիզացիա, արտաքին քաղաքականության արդյունավետություն, դաշնակից–բարեկամների հետ 100 տոկոսով վստահության մթնոլորտ է պետք, ինչն անհնար է Նիկոլով։ Ուրեմն ստեղծված իրավիճակում խնդիրների լուծումը պետք է սկսել Հայաստանի բանակցողին փոխելով։ Դա հսկայական հնարավորություն կտա Հայաստանին։ Երկնքից աստղեր հնարավոր չի լինի իջեցնել դրանից հետո, բայց դետալների մեջ հնարավոր է հասնել մեզ համար ցանկալի արդյունքների։ Սատանան, ինչպես հայտնի է, դետալների մեջ է։ Հենց այդ դետալների համար պետք է կռիվ տալ, որպեսզի Հայաստանն ու Արցախը ոչ թե սպանվեն, այլ ապաքինվելու և ոտքի կանգնելու շանս ստանան։

Կշեռքի նժարների տարբեր կողմերում Նիկոլն ու Հայաստանն են։ Հանուն Նիկոլի կաշվի փրկության չի կարելի թույլ տալ Հայաստանի կործանումը։ Եթե Նիկոլը վախենում է, ապա նրան պետք է հումանիտար միջանցք տալ ու դա կարող են անել ՀՀ երեք նախագահները։

Կորյուն Մանուկյան