Ծնողներն անհանգիստ էին Հայկի համար, որովհետև ծնված օրվանից սրտի հետ կապված խնդիրներ ուներ:

Հայկը մի Լույսի կտոր էր՝ պայծառ, բարի, ուժեղ տղա: Ինքը կարող էր չծառայել սրտի արատի պատճառով, բայց որոշել էր, որ անպայման պիտի գնա Հայրենիքը պաշտպանի: Չէր ուզում մնացածներից տարբերվել:

Հետո Հուլիսյան պատերազմն էր Տավուշում. Հայկը շատ էր առանձնացել իր քաջությամբ, շատ: Կողքից լսել եմ ընկերներից, զինվորականներից:

Հետո 44 օրյա պատերազմը. Հայկը Շամշադինում էր ու օրեր էր հաշվում, թե երբ պետք է գնա Հայրենիքը պաշտպանի թուրքից:

Ժպիտը դեմքին պատերազմում էր թշնամու դեմ …..

Նոյեմբերին տեսնում էի, որ Հայկի մաման՝ Աննան, Հայկի նկարներն է դնում …. Համ տեսնում էի, համ էլ ոնց որ ուղեղս ու սիրտս չէին ընդունում այդ նորությունը: Հավատս չէր գալիս, որ Հայկը լքել է այս աշխարհը, գնացել է Աստծո մոտ, զոհվել է, որ մենք ապրենք:

Մի 2-3 ամիս ժամանակ էր պետք, որպեսզի ընդունեմ այդ լուրը:

Հայկի ծնողները շատ, շատ Հայրենիքը սիրող, ինտելիգենտ, դասախոս մարդիկ են՝ իրենց ցավն էլ հնարավոր չէ բառերով նկարագրել:

Ուրեմն, երեկ Հայկի պապան ցույցին է եղել, հանգիստ իր համար կանգնած, շապիկ է հագած եղել Հայկի նկարով:

Ոստիկանները մոտիկացել են, սկսել են քաշքշել նրան, իսկ Հայկի հայրը ասել է, որ զոհված հերոսի հայր է, որ իր տղան, ու ցույց է տվել շապիկի վրայի նկարը, հազար հատ թոոորք է ոչնչացրել: Դա լսելուն պես, ինչ-որ սև բերետավորներ Հայկի պապային ինչ-որ տեղ են տանում ու սկսում ծեծել, սարսափելի ձևով ծեծել, բայց առաջին բանը, որ անում են` դա պատռում են Հայկի նկարով շապիկը:

Ես կասկածում եմ, որ էս սև ու կարմիր բերետներով ոստիկան են, ինչ են, սրանք հայ են: Չի բացառվում, որ թուրքին հոգի վաճառած գռզոյի անձնական թուրքական ախրանան լինի:

Ես չեմ հավատում, որ այդ աստիճանի պիղծ հայ կա …. Չեմ հավատում: