«Փաստ» օրաթերթը գրում է․ Մասնակցելով «ՀՀ 2021-ի բյուջեի կատարման մասին» հաշվետվության քննարկումներին՝ օրերս Նիկոլ Փաշինյանը մեկը մյուսի հետևից առաջ էր քաշում այն գաղափարը, որ ոչ միայն հասել են կառավարության ծրագրով նախատեսված նշաձողերին, այլև գերազանցել կատարողականը։ Նրա խոսքով, իրենց հաջողվել է ոչ միայն ավելի բարձր տնտեսական աճի ցուցանիշների հասնել, քան կանխատեսվում էր մինչ այդ, այլև կարողացել են գերակատարել բյուջեի եկամուտների ապահովման մասը։ Կարճ ասած՝ Փաշինյանը փորձում էր իրեն հոգեհարազատ ոճով ի ցույց դնել, թե իրենք աննախադեպ, նմանը չունեցող արդյունքների են հասել։ Այն, որ սա հերթական մանիպուլյացիան է, ակնհայտ կեղծ հայտարարությունն ու ծաղրը մեր հանրության նկատմամբ, պարզ է: Դրա մասին խոսել են նաև մասնագետները, թեպետ այդ ամենը հասկանալու համար մասնագետ լինել պետք չէ, բավարար է միայն ապրել Հայաստանում ու աստղաբաշխական եկամուտներ ունեցող քպական չլինել:

Սակայն այս ֆոնին ոչ պակաս էական է հասկանալ, թե ինչ ձախողումներ են ունեցել այս իշխանություններն ու ինչպիսի աննախադեպ վնաս են հասցրել Հայաստանի ու Արցախի Հանրապետություններին։ Նախ՝ ակնառու է, որ Արցախյան պատերազմում Նիկոլ Փաշինյանի պարտության արդյունքում կորցրեցինք մեր հայրենիքի մի զգալի մասը։ Նրա «թեթև ձեռքով» Ադրբեջանին է հանձնվել Արցախի տարածքի շուրջ 75 տոկոսը, այսինքն՝ 9 շրջան, այդ թվում՝ Շուշին ու Հադրութը, որոնք նախկին ԼՂԻՄ կազմում են եղել։ Հայկական երկրորդ հանրապետությունն, ըստ էության, զրկվել է բնակչության կենսագործունեության համար անհրաժեշտ կենսատարածքից ու անկլավային տեսք է ստացել՝ բոլոր կողմերից շրջապատված լինելով ադրբեջանական ուժերով։ Իսկ Հայաստանի հետ միակ կապը՝ Լաչինի միջանցքը, խոցելի վիճակում է, քանի որ դիտարկվում է Ադրբեջանի կողմից։

Եթե նախկինում Հայաստանն էր Արցախի անվտանգության երաշխավորը, և այս հարցում մեր երկրի հետ հաշվի էին նստում, ապա Փաշինյանի պաշտոնավարման արդյունքում Հայաստանն անգամ ի վիճակի չէ ապահովել ՀՀ անվտանգությունը։ Արդեն մեկ տարուց ավելի է, ինչ խախտված է Հայաստանի տարածքային ամբողջականությունը և սահմանների անխախտելիությունը։ Եվ հակառակորդը ոչ միայն նահանջելու մտադրություն չունի, այլև շատ դեպքերում ժամանակ առ ժամանակ խորանում է ՀՀ տարածքում։ Փաշինյանի կառավարման օրոք է, որ ունեցանք հազարավոր զոհեր, վիրավորներ, փախստականներ, հայրենազրկված ու ունեզրկված մարդիկ։ Բացի դրանից, կորցրել ենք Ադրբեջանին հանձնված տարածքներում արցախահայության բնակավայրերը, մշակութային և պատմական արժեքները, որոնք այսօր պղծվում և ոչնչացվում են։ Ադրբեջանի կողմից օկուպացված տարածքները նաև անվտանգային, ենթակառուցվածքային, տնտեսական և լոգիստիկ առումով մեծ նշանակություն ունեին, այդ թվում՝ անվտանգության գոտու, Հայաստանի հետ անխափան կապ ապահովելու, պարենամթերքի ու էլեկտրաէներգիայի, հանքային ռեսուրսների պաշարների բավարարման տեսանկյունից և այլն։

Եվ նույնիսկ առանց մասնագիտական հաշվարկներ էլ ակնհայտ է, թե ինչ աստղաբաշխական տնտեսական կորուստներ են կրել Հայաստանն ու Արցախը Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա իշխանավարման արդյունքում։ Դեռ մի բան էլ Փաշինյանն իրեն թույլ է տալիս արցախցիների երեսով տալ, թե «2021 թվականին Արցախի ողջ բնակչության ամբողջ կոմունալ ծախսերը վճարվել են Հայաստանի Հանրապետության կառավարության կողմից, Արցախի պետական հատվածի ամբողջ աշխատավարձը վճարվել է ՀՀ կառավարության միջոցներով», թե «Արցախի բյուջեի 73 տոկոսը վճարել է ՀՀ կառավարությունը» և այլն: Այստեղ, ինչպես ասում են, մեկնաբանություններն ուղղակի ավելորդ են, առաջին հերթին հենց բարոյականության տեսակետից.... Այսպիսի հսկայական կորուստների ու վնասների ֆոնին կառավարության կողմից ներկայացվող նույնիսկ նկարված, նույնիսկ մանիպուլ յացիոն «ձեռքբերումներն» այնքան չնչին են, որ դրանց մասին բարձրաձայնելուն նույնիսկ դժվար է գնահատական տալ, առավել ևս, երբ խոսում են Արցախին աջակցելու ծրագրերի մասին այն ամենից հետո, ինչ նրանք արեցին Արցախի հետ:

Եվ ոչ միայն Արցախի, այլ նաև Հայաստանի: Փաստացի այս իշխանությունները ոչ թե ավելացրել են եղածին և նոր արժեքներ ստեղծել, այլ մեր ունեցածն էլ են քանդել, զիջել թշնամուն, ահռելի վնասներ տվել Հայաստանին ու Արցախին, աննախադեպ չափերով ավելացրել պետական պարտքը։ Իսկ ինչ նախաձեռնությամբ այս իշխանությունները հանդես են եկել, ապա դրանք միտված են եղել ոչ թե առաջընթաց ապահովելուն, այլ առաջընթացը խոչընդոտելուն և այդ գործընթացի համար նոր բարդություններ ստեղծելուն։ Ավելին, չորս տարվա մեջ ցանկացած բարեփոխում դարձել է չարեփոխում, դարձել է պարզապես գումարներ մսխելու միջոց՝ վերջնարդյունքում պարտադիր ձախողման ելքով: