Շատերը նկատած կլինեն, որ Նիկոլ Փաշինյանի թիմակիցներն ու Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի իշխանության ներկայացուցիչները գրեթե նույնաբովանդակ մեղադրանքներով են հանդես գալիս ներկայիս հայաստանյան ընդդիմադիր շարժման ներկայացուցիչների նկատմամբ: Եվ դա զարմանալի չէ, քանզի այնպես է ստացվել, որ այսօր Փաշինյանի և Ալիևի շահերը գրեթե համընկնում են, պարզապես երկուսն էլ հանդես են գալիս Ադրբեջանի կողմից ներկայացված օրակարգով: Թե ինչու է այդպես ստացվել, դա խնդրի մյուս կողմն է:

Երկուսի համար էլ հայ ժողովուրդի ներկայիս ազգային պոռթկումը գնահատվում է, որպես «ռևանշիստական»:

Երկու կողմն էլ վախենում են այդ պոռթկումից և վերջապես, թե Փաշինյանի, և թե Ալիևի մոտ կա էքզիստենցիալ բնույթի վախ Հայաստանի նախկին երկու նախագահների նկատմամբ:

Եվ իզուր չէ, երբ այդ վախի տոկոսը իր չափն անցնում է, Փաշինյանի տեղը սովորաբար արձագանքում է Ալիևը:

Այդպես եղավ նաև օրեր առաջ, երբ Ալիևը կրկին «հիշեցրեց» Հայաստանի նախկին նախագահներին, թե վերջին պատերազմում Ադրբեջանը, այսինքն՝ ինքը, իբր հաղթել է ոչ միայն Փաշինյանին, այլև Քոչարյանին և Սարգսյանին:

Հոգեբանները կհաստատեն, որ Ալիևի այս հայտարարության մեջ բացի քաղաքականից կա նաև հոգեբանական ենթատեքստ:

Քանի որ նրա հոր ժամանակ էր Ադրբեջանը պարտվել, նրան էր նաև փոխանցվել այն վախը, որ ինքն էլ՝ Իլհամ Ալիևն էլ կարող է պարտվել Հայաստանի նախկին նախագահներին: Ի դեպ, մինչ 2018 թվականը շատերը նույնիսկ Ադրբեջանում մտահոգվում էին, որ Ալիևի այն ժամանակվա հոխորտանքները Հայաստանի հասցեին դատարկ բնույթ էին կրում, քանզի դա չէր զուգորդվում կոնկրետ գործողություններով: Ավելին, ադրբեջանագետները կփաստեն, որ Ալիևը համարվում էր խիստ զգուշավոր, նույնիսկ իր կնոջ՝ Մեհրիբան Ալիևայի հետ համեմատ:

Պարզապես Փաշինյանը հիմք տվեց Ալիևին ինքնահաստատվելու, բայց էքզիստենցիալ վախը Հայաստանի նախկին նախագահների հանդեպ Իլհամ Ալիևի համար մնաց որպես չլուծված խնդիր:

Ահա, թե ինչու է Ալիևը Փաշինյանի տեղը պատասխանում ներկայիս հայաստանյան ընդդիմությանը:

Սա է իրականությունը:

Դավիթ Մկրտչյան

Աղբյուրը՝ zham.am