Նիկոլ Փաշինյանի համար կա լակմուսի թուղթ։ Ով խոսում է թուրք–ադրբեջանական օրակարգով, նրան էլ համարում է իրական թիմակից։ Պատճառն այն է, որ Նիկոլն իր աթոռի ու կաշվի փրկությունը տեսնում է թուրքական ուղղությամբ գնալու տարբերակով։

«Ղարաբաղն Ադրբեջան է, և վե՛րջ»։ Սա՛ է Նիկոլի կարգախոսն ու գործողությունների ծրագիրը։ Նա հղում արեց անհայտ «միջազգային հաանրությանն» ու իջեցրեց Արցախի կարգավիճակի նշաձողը՝ բավարարելով թուրք–ադրբեջանական զույգի պահանջները։

Նիկոլի վարած արտաքին քաղաքականության արդյունքում «Լեռնային Ղարաբաղ» ձևակերպումը եվրոպական հարթակից դուրս է մնացել։ Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքի լիարժեք իրացումն էլ փոխարինվել «Ղարաբաղի էթնիկ հայերի իրավունքներ» ձևակերպմամբ։

«Ժողվարչապետը» «կռուտիտ» է անում, թե բա՝ «էթնիկ հայերի» մասով դա Շարլ Միշելի մեկնաբանությունն է, բայց չի ասում, որ դեմ է այդ մեկնաբանությանը։ Նաև չի ասում, թե այդ ինչո՞ւ Միշելի մեկնաբանությունները և հայտարարությունները միշտ Ադրբեջանի սրտով են լինում ու մեր շահերի դեմ։

Նիկոլի հատուկ հանձնարարություններով հաճախորդ Էդմոն Մարուքյանն էլ ավելացնում է, որ Միշելը բալանսավորել է, համ էլ՝ առաջընթաց կա։

«Նախորդ անգամ «Ղարաբաղ» բառը չկար, հիմա՝ կա»,– ապտակ կերած հաճախորդի էնտուզիազմով հայտարարում է «լուսահոգի» Էդմոնը։

«Սրբերը»

Նիկոլի թուրքական գիծն ինտենսիվորեն պաշտպանում են և նրա վերջին օրերի «սրբերի» կարգավիճակում են հայտնվել վերը հիշատակված «լուսահոգի» Էդմոն Մանրուքյանը, տխրահռչակ Վիգեն Խաչատրյանը, օլիգարխ Խաչատուր Սուքիասյանը, 2003–ի խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ փողով խմբակցություն ձևավորած Գուրգեն Արսենյանը, մեկ էլ մի կին՝ «ատամնատեխնիկ»՝ Գայանե Եղիազարյանը։ Վերջինս այն նորաթուխ պատգամավորն է, որը Ղարաբաղը համարում է Ադրբեջանի մաս։ Սույն տիկինն իր «ստուգարքը» հանձնեց այդպիսով ու դարձավ Նիկոլի սրտի պատգամավորը։

Էդմոն Մանրուքյանի կարծիքով մենք դիվանագիտական հաղթանակներ ենք տանում, քանզի չեն կրակում ու զոհեր չունենք։ Բացի այդ՝ ասում է, եթե Ադրբեջանի սրտով չգնանք ու Ալիևին չխաղաղեցնենք, ապա պատերազմ կլինի։ Այդ տրամաբանությամբ պետք է Երևանն էլ հանձնել Ադրբեջանին, քանզի Ալիևը պարբերաբար մեր մայրաքաղաքը համարում է ադրբեջանական ու որպեսզի պատերազմ չլինի, ըստ մանրուքյանական տրամաբանության, պետք է Երևանն էլ հանձնենք՝ հանուն խաղաղության։

Օլիգարխներ Խաչատուր Սուքիասյանն ու Գուրգեն Արսենյանը ագրեսիվ նիկոլամետներ են։ Այս «սրբերից» առաջինը թուրքերին ու ադրբեջանցիներին համարում է մեր եղբայրներն ու քույրերը։

Ինչ վերաբերում է Գուրգեն Արսենյանին, ապա սա «պասպորտով» նիկոլական «սրբի» է վերածվել։

«Այս պահին Հայաստանի պետական շահն ավելի առաջնային է, քան Արցախինը։ Ընդդիմությունը չի կարող մեզ օրակարգ թելադրել: 100-ամյա թնջուկից պետք է ազատվել, սերունդներին չպետք է ժառանգել անհասկանալի խնդիր»,– թուրքամետ Արման Բաբաջանյանին պատկանող լրատվամիջոցին տված հարցազրույցում հայտարարել է Արսենյանը։

Սա ագրեսիվ թուրքամետության ու ադրբեջանամետության քարոզ է։ Արսենյանը տարանջատում ու հակադրություն է մտցնում Հայաստանի ու Արցախի շահերի միջև՝ ձեռքի հետ օգտագործելով հայաստանցի–ղարաբաղցի հակադրության դիվերսիոն քարոզչակոդը։ Արսենյանի ասածը տեղավորվում է «Ղարաբաղը հանձնենք, լավ ապրենք» սերգոջանային հայեցակարգի մեջ։

Գուրգեն Արսենյանի համար Ղարաբաղի հարցը «անհասկանալի խնդիր է և 100–ամյա թնջուկ է», այսինքն՝ բեռ, որից պետք է ազատվել։ Սա այն մտածողությունն է, որի ձևավորած միջավայրում տարիներ շարունակ ապրել է Նիկոլ Փաշինյանը և՛ որպես թերթոնի խմբագիր, և՛ որպես քաղաքական գործիչ։ Դա հակաղարաբաղյան ու հակաղարաբաղցիական միջավայրն է։ 2008–ի մարտի 1–ին Նիկոլը ղարաբաղցիների դեմ «սրբազան» պատերզմ հայտարարելու կոչերով էր 10 մարդու գլուխ ուտում։ Հիմա նրա վերջին օրերի «սրբերն» են նույն բանը քարոզում։

Այդ «սրբերը» կմաքրվեն ասպարեզից Նիկոլը հեռացմանը զուգահեռ։ Հետո կսկսվեն «սանիտարական» լուրջ հատումներ և՛ լրատվական, և՛ քաղաքական հատվածներում։

Այսպես չի մնա, սա՛ էլ կանցնի։

Կորյուն Մանուկյան