Քոչարյանի իշխանության տարիներին, պարզվում է, արագ տեմպերով զարգացում են ապրել ոչ միայն կապիտալ շինարարությունն ու տնտեսության առանձին ճյուղեր, այլև ասպարեզից հեռացած բազմաթիվ պետական, հասարակական եւ քաղաքական գործիչներ, ովքեր Լևոն Տեր-Պետրոսյանի օրոք, լինելով ջրի երեսին, գործել ու աշխատել են իրենց խելքի «գյորա»` այդպես էլ ոչինչ չտալով ոչ երկրին, ոչ ժողովրդին եւ ոչ էլ, նույնիսկ, Լևոն Տեր-Պետրոսյանին: PR-ի առումով:

Հրանտ Բագրատյանն ընդամենը մեկն է նրանցից: Ասում են` վարչապետ է եղել: Բա որ վարչապետ է եղել, ինչո՞ւ որևե գործով նա այսօր հանրությանը հայտնի չէ, ինչո՞ւ նրա մասին, ներողություն, նրա գործերի մասին մի լավ բան պատմող չկա, հիշող չկա, ինչո՞ւ նրան մեջբերող չկա: Վազգեն Մանուկյանի մասին գոնե ասում են` առաջին վրաչապետ: Իսկ Բագրատյանի մասին ի՞նչ են ասում` тоже мне варчапет?: Ինչո՞ւ, այ մարդ, մի՞թե նա մի լավ բան արած չկա, որ այդպես են ասում: Որոշ մարդիկ փորձում են, իհարկե, Բագրատյանի համապատասխան տեղերը փրկել, ասելով` այն ժամանակ ի՞նչ կար, ո՞վ էր ինչ անում, որ Բագրատյանն ինչ աներ: Ինչպե՞ս թե ինչ կար: Տանող-տանողին  ո՞վ էր գլխավորում, եղածը ջրի գնով ո՞վ էր սեփականաշնորհում ու նվեր անում մերձավորներին, գործարաններն ո՞վ էր մետաղի ջարդոնի վերածում, ո՞վ էր ազգի կեսին կոշկակար դարձրել, իսկ մյուս կեսին` սեղանիկատեր: Ո՞վ կազմակերպեց ռազմավարական նշանակություն ունեցող այնպիսի ապրանքների ներմուծումը Հայաստան, ինչպիսիք էին «Love is» ծամոնն ու «Derby» շոկոլադանման մասսան… Բա կանիստրով բենզի՞նը, վրան գրված` «տեղեք հորս արև մաքուր 93»:

Հեչ, ի՞նչ կար, որ ինչ աներ Բագրատյանը: Նրա օրերում չէ՞ր, որ Սովետից մնացած անասնագլխաքանակը զրոյացվեց: Անասունները` հոտերով ու նախիրներով սկսեցին Թուրքիա քշել, վերջն էլ Բագրատյանս կանգնեց ու տավարի գլխաքանակի նվազումը բացատրեց «որձ կովերի» իմպոտենտությամբ:

Եթե այն ժամանակ ոչինչ չկար, ապա ինչպե՞ս պատահեց, որ Բագրատյանը գերազանց աշխատեց իր բարեկեցության համար: Նույնիսկ նրա զոքանչը կոնյակի գործի մեջ սկսեց խորանալ, ինչն այսօր դժվարանում է անել երիտասարդական ավյունով լի ՕԵԿ-ը: Շատ չծավալվենք, որովհետև այս ամենին քաջատեղյակ եւ նույնիսկ ականատես մարդիկ կան, ովքեր, եսիմ, երևի մի օր իրենց մասնագիտական գնահատականը կտան: Մեր խնդիրը միանգամայն այլ է: Մենք կփորձենք հասկանալ, թե ի՞նչն է պատճառը, որ «ոչինչ չտեսած» եւ «ոչինչ չարած» тоже мне վարչապետն այսքան ամբարտավան է դարձել եւ մեծ-մեծ հարցազրույցներ է տալիս ու մամուլի ասուլիսներ անցկացնում, որոնց մեջ, մեղմ ասած, վիրավորելու աստիճան քննադատում է գործող վարչապետին:

Տիգրան Սարգսյանի շվաքի հետ ինձնից շատ կռված չլինի Բագրատյանը, բայց այսօր նա այնպես է խոսում գործող վարչապետի ու կառավարության մասին, ասես ինքը երկիրը դրախտի էր վերածել, իսկ մենք` անարժաններս, չենք գնահատել իր «ամակը»: Այսպիսիներին էրզրումցի տատս, շատ ներողություն, ասում էր «գյոլումը տռան»: Միամիտ լոռեցիները կասեն` «ճլկուտի մարյակ», գրական լեզվով` ջրափոսի ծովային հետևակ: Մենք այդքան խիստ չենք վարվի իհարկե, որովհետև, ինչպես վերևում ասացինք, Բագրատյան тоже վարչապետ:

Կոշիկի թեման, այն օրվանից, որ մի զույգ ոտնաման նետվեց Բուշի վրա, երևի այսքան ակտուալ չէր եղել: Այս անգամ, սակայն, կոշիկը ոչ թե վրիժառության սիմվոլ է, այլ Բագրատյան Հրանտի տնտեսագիտական մտքի արգասիք: Կոշիկի հատկապես ձախն է լավը` գտնում է Բագրատյանը:

Արդեն անեկդոտ կա այս թեմայով: Լսեք, վատը չի:

Կառավարության հեռախոսը զնգում է.

- Ալո, լսում եմ:

- Ալո, բարև ձեզ, էդ «Կոշիկի տունն ա՞»:

- Այո,- որոշում են քաղաքացուն ձեռ առնել կառավարությունից:

- Չէիք ասի՞, իսկ Կոշիկը տունն ա՞…

Անեկդոտը` անեկդոտ, բայց մեր կյանքն արդեն հեռու չէ անեկդոտից: Եթե Հայաստանում վարչապետ եղած մարդը, իբր սրախոսում է, կարող է հայտարարել, որ ձախ կոշիկն ավելի լավ կկատարի կառավարության ու վարչապետի գործը, նշանակում է` ինքն էլ մի բան չի եղել: Գուցե իր մասին մեծ կարծիքի է, գուցե սեփական բարեկեցության համար կոշիկից էլ լավ է աշխատել, բայց այ երկրի ու ժողովրդի համար ձախ կոշիկ էլ չի եղել: Սրա մասին է խոսքը:

Մի կայք շատ դիպուկ գրել էր` ձախ կոշիկից այն կողմ «լապատկի կոթն» է: Զարգացնելով այս միտքն ասեմ, որ «լապատկի կոթ» ասվածն էլ միատեսակ բան չէ: Լինում է դրա սուսուփուս տեսակը ու մեկ էլ խելքին զոռ տվողը, որից պրծնելը շատ դժվար է: Այս տեսակին նաև զարգացող են ասում: Գործադրման պահին այն սովորական բահի կոթ է, գործիք, հարց չլուծող, հլու… Բավական է, սակայն, նրան դնես պատի տակ ու նա տասը տարվա ընթացքում սկսում է աճել: Այնքան, որ նույնիսկ մերօրյա առանձին պատգամավորներ վազում են նրա մոտ տեղեկանք բերելու առ այն, որ «լապատկի կոթն» իրենց մասին այնքան էլ վատ կարծիքի չի եղել:

Բագրատյանի պարագայում, որքան էլ զարմանալի է, այդ աճը համընկավ Ռոբերտ Քոչարյանի իշխանության տասնամյակի հետ: Ի՞նչ կարող ես անել, տասնամյակ, որի ընդմիջից եթե նայելու լինես, մի զավեշտալի իրավիճակի առջև ենք այսօր կանգնած` ըստ մեզ` «լապատկի կոթերը» երկխոսում են ըստ Բագրատյանի` «կոշիկի ձախ թայերի» հետ:

Դատելով Ադիբեկյանի սոցհարցումներից, վաղվա կառավարությունում մենք միայն կոշիկ չէ, որ կունենանք: Ասորտիմենտի համար նաև լապատկի կոթ կլինի ցուցափեղկում, եւ այն ժամանակ արդեն, այս ամենի մեղավորը կկանգնի ու զայրացած կասի` լավ, եղբայր, ես ավերակացս զի՞նչ թագավորեմ…

Կզնգա նաև այդ մարդու աշխատակազմի ղեկավարի հեռախոսը.

- Ալո, լսում եմ:

- Ալո, բարև ձեզ, էդ կինո «Հայրենիքն» ա՞:

- Չէ, սա քո մայրենիքն ա… Ես քու…

- Տու, տու, տու, տու…

Էդիկ Անդրեասյան