Պատկերացնենք՝ երեք տարիների դավաճանություններից ոչ մեկը դեռ չի եղել:

Այսինքն, չեն գլխատել բանակը, չեն դատել գեներալներին, չեն կազմալուծել համալրման պլանը, չեն կազմաքանդել հակաօդային պաշտպանության համակարգը, չեն պարտվել պատերազմում ու շարունակել իշխանությունը զավթած պահել, չեն ասել՝ Արցախը մերը չի, Շուշին դժբախտ, դժգույն քաղաք ա, չեն դադարեցրել Արցախ զորք ուղարկելը, հայկական տարածքները մեկը մյուսի հետևից տվել թշնամուն: Պատկերացնենք՝ ամեն ինչ նոր ա սկսում:

Եվ հիմա Հայաստանը պատերազմի մեջ, թշնամու երախում չունի Զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պատշաճ կառավարում ու չկա շտաբի պետ:

Սա դավաճանություն է՝ սեփական ժողովրդին անպաշտպան թողնելը վայրենի ցեղի առաջ:

Դավաճանությունները պոզով-պոչով չեն լինում, երբ մարդկանց վրա հարձակվեն գելերը, իսկ նրանցից մեկը պահի գելից պաշտպանվելու զենքերը, ի՞նչ ա դա: Ուղղակի դավաճանությունն էնքան սովորական ա դարձել, որ ով ոնց ուզի կդավաճանի:

Յուրաքանչյուրն իրավունք ունի դավաճանների հետ վարվել այնպես, ինչպես ուզում է։

Հովհաննես Իշխանյանի ֆեյսբուքյան էջից