Ադրբեջանն ինչ-որ պահանջներ է ներկայացրել իբր թե խաղաղության համար։ Թե կոնկրետ ինչ պահանջներ են, չգիտենք, բայց կռահել կարելի է, թե ինչեր կպահանջեն Հայաստանից։ Այդ վերջնագրերն ուղեկցում են սահմանին կրակոցներով ու եթե էսպես շարունակվի, սրանք պահանջները մեկին մեկ կատարելու են, որքան էլ ցավոտ լինի, հետո ասեն՝ դրանք կատարել ենք, որ 2 մլն մարդ փրկենք։ Մեր սահմաններից կրակում են, ունենք զոհ, վիրավոր։ Հայաստանի արձագանքն է՝ «հետո՞ ինչ»։

Թուրքական հողի վրա հանդիպում են իրար թշնամի երկու երկրի արտգործնախարարներ ու էնպես են բերանները բացել, ոնց-որ համատեղ ծրագրեր էին իրականացնում Հայաստանի դեմ։ Հետո՞ ինչ, որ թուրքական բայրաքթարերի տրաքոցներից մեր տղերքը զոհվել էին դեռ մարտի դաշտ էլ չմտած։ Ընդ որում, Հայաստանի կողմից բանակցող անձի՝ թուրքական գործակալ լինելու թեման դեռ փակված չէ։

Հայաստանի խանութներում մարդիկ գլուխ են ջարդում ալյուրի, ձեթի, պեսոքի ու այլ բաների համար։ Պաշտոնյաներն ասում են, թե պահեստները լիքն է, բայց չեն ասում, թե այդ դեպքում ինչու է միակ էժան բանը մնացել ձուն ու խառը կանաչին։ Իշխանությունն ասում է՝ հետո՞ ինչ, ուրեմն մարդիկ փող ունեն, որ խանութից ինչ կա՝ կրում են։

Հայաստանը մի փուլ է մտել, որտեղ ամեն ինչ կատարվում է իրենից անկախ, իրեն ինադու, ոչ մի գործընթացի վրա ազդեցություն չունի ու չունի հնարավորություն ազդելու։ Հենց դրա համար էլ էս իշխանություն կոչվածը ոչինչ չի անում, մեկ է, ասում է, չեմ կարող բան անել, ինչի՞ իզուր չարչարվեմ, մարդիկ թուլացել ու հաճույք են ստանում։ Իշխանությունն իր կայֆերով է զբաղված։

Հայաստանի պրոբլեմների չափը, աստիճանը բոլորովին այս իշխանության հագով չեն, սրանք անգամ խաղաղ ժամանակ ինչ կար՝ վարի տվին, բա էս խառը ժամանակներո՞ւմ ինչ կանեն։

Ու եթե մի փոքր էլ էսպես շարունակվեց, այլևս Հայաստանում չի կարողանա գալ էնպիսի իշխանություն, որ կարողանա բան փոխել։ Ամեն օր են շանսերը փոքրանում, այն, ինչ կարելի էր փրկել ու փոխել 2021-ին, այսօր, արդեն, անհնար է։ Վաղը անհնար է լինելու փրկել այն, ինչ էսօր հնարավոր է․․․