–Ավելի վաղ նշում էիք, որ Սյունիքին վտանգ չի սպառնում, քանի որ Հայաստանը ՀԱՊԿ անդամ է և ունի անվտանգության երաշխիքներ, որոնք տարածվում են ՀՀ ինքնիշխան տարածքի վրա: Հայաստանը դիմում է ՀԱՊԿ-ին: Ինչպիսի՞ն, ըստ Ձեզ, կարող է լինել ՀԱՊԿ արձագանքը՝ հաշվի առնելով այդ կառույցի բոլոր առանձնահատկությունները:

–Հայաստանի հարցում ՀԱՊԿ-ը չունի կոնսենսուս: Դա՝ մեկ, և դա փաստ է: Բայց այս դեպքում խոսքը միջազգայնորեն ճանաչված սահմանի մասին է, ուստի ՀԱՊԿ-ին չի հաջողվի «ձեռքերը լվանալ»: Կարծում եմ՝ Հայաստանի համար լավագույն դեպքում ճիշտ կլիներ ուժեր ներգրավել ՀԱՊԿ-ից, որպեսզի պաշտպանեն այն սահմանները, որոնք Հայաստանը չի ցանկանում կամ չի կարողանում պաշտպանել:

–ՌԴ արձագանքը տվյալ իրավիճակին, հաշվի առնելով, որ ՌԴ-ն դիտարկվում է ՀՀ անվտանգության երաշխավոր և դաշնակից, ՀԱՊԿ անդամ, եռակողմ հայտարարություն ստորագրած երկիր, բավարար համարո՞ւմ եք: ԱԳՆ-ի կողմից էական հայտարարություն դեռ չի եղել:

–Եղել է Պուտինի հետ խոսակցություն, պաշտոնական հաղորդագրություն այդ խոսակցության արդյունքում, որը բավականին նորմալ էր, և որում կոչ կար՝ պահպանել բոլոր պայմանավորվածությունները: Աշխատանք ընթանում է:

Իրականում, նոյեմբերի 9-ի հայտարարությունը, որը Փաշինյանը ստորագրել է, նրա գլխավոր, եթե ոչ՝ միակ լեգիտիմության գործոնն է Ռուսաստանի աչքերում: Այսինքն՝ որևէ անձնական սեր այստեղ չկա:

Ընտրությունները որևէ փոփոխություն չեն բերելու, պատրաստվեք նրան, որ այս ամենը շարունակվելու է: Այս իրավիճակից ելք չեմ տեսնում: Խնդիրն այն է, որ հայ ժողովուրդն անցյալ տարի ապրել է պատմական ծանրագույն պարտություն, որը համարյա համեմատական է Ցեղասպանությանը, բայց ինքնավերլուծություն բացարձակ չկա: Քանի դեռ դա չկա, ամեն ինչ վատ է: Մարդիկ գնում են Հայաստանից: