Նիկոլի իրական հեղափոխությունը սկսեց 2020–ի սեպտեմբերի 27–ին։ Ավելի ճիշտ, դա ոչ թե Նիկոլի, այլ թուրքական հեղափոխություն էր։ Նիկոլն ընդամենը նախապատրաստել էր այն 2018–ին։ Գիտակցելո՞վ, թե՞ ոչ, արդեն էական չէ։ Զուտ արդյունքները դրանից չեն փոխվում։ Չի փոխվում նաև, այսպես կոչված, թավշյա, ոչ բռնի, ժողովրդական հեղափոխության գնահատականը։

Հիմա մենք թևակոխել ենք թուրքական հեղափոխության հետպատերազմական փուլ։ Պատերազմական փուլում Նիկոլի խնդիրը մսաղաց կազմակերպելն ու հայկական բանակը գործնականում ոչնչացնելն էր։

Նիկոլը պատերազմ սադրեց ու մերոնց տարավ թուրքական բայրաքթարների տակ, որպեսզի հաղթողի հոգեբանությամբ ժողովրդից ու բանակից ստանա պարտված, վախեցած ժողովուրդ և բանակ։ Որ հետո հեշտ լինի «խաղաղություն» քարոզելը։

Նիկոլը կոտորեց ժողովրդին, որպեսզի հետո դա ներկայացնի որպես «25 հազարի կյանքն եմ փրկել» դեմագոգիա, որպեսզի հետո հանձնի Սյունիքն ու ասի, թե բա ուզում եք կռի՞վ լինի, որպեսզի Թուրքիայի առաջ բացի առանց բանակ մնացած մեր երկրի դռները։

«Թավշյա» կոչված հեղափոխությունը հիմա հանդես է գալիս իր իրական՝ թուրքական դեմքով։

Հայաստանում ագրեսիվ պրոթուրքական քարոզ է սկսել։ Նախապատրաստում են թուրքական աշխարհի հաղթարշավը։ Սկզբում խուճուճ դիշովկեն լիզեց Ալիևի ամորձիները և հայտնվեց Մեհրիբանի կոշիկի տակ։ Հետո մտան ուսապարկերը։ Դե իսկ գլխավոր թրքահպատակը գյուղից գյուղ ընկած համոզում է, որ Արցախն էր մեզ խանգարում, որպեսզի լավ ապրեինք, քանզի հիմա թուրքը գալու է բոլորիս երջանկացնի։

Ուսապարկուհի Լենա Նազարյանն էլ հայտարարում է, որ շանս է առաջացել թուրքերի հետ լավանալու։ Փաստորեն այդ շանսին խանգարում էին Շուշին, Հադրութը և մեր 5.000 զոհերը։

Ի՞նչ շանսի մասին է խոսում քթի պարունակությունը ԱԺ դահլիճում նետող Լենան։ Թուրքերը Հայաստան պետություն չեն պատկերացնում իրենց հաշվարկներում։ Թուրքերի համար լենաները դիշովի պուտանկեքի, սաունայի քիսաչու կամ աման լվացողի դերում պետք է լինեն։ Ա՞յս շանսի համար է ուրախացել ԱԺ փոխխոսնակի աթոռին թառած Նազարյան Լենան։

Եթե Լենան ուզում է թուրքի մոտ պուտանկություն անել, դա իր իրավունքն է, բայց ինչո՞ւ Հայաստանի պետականության գնով։

Ինչ վերաբերում է դեֆիցիտ ձու ածող հավի ուղեղ ունեցող Հովիկ Աղազարյանին, ում համար Քարվաճառը ազերիներինն է եղել, ապա սա նույնպես Նիկոլի թուրքական հեղափոխության շրջանակներում իրականացվող քարոզ է։

Սրանք հայ–թուրքական հարաբերությունները տանում են պարզունակ դաշտ՝ ատելի–չատելի, թշնամի–բարեկամ։ Ասում են՝ եկեք կզենք թուրքի առաջ, որ նրանք մեզ լավ աչքով նայեն, էժան խառը կանաչի բերեն, որ մենք երջանիկ որոճանք։ Սա իրականում Հայաստանի չգոյության ու նոր ցեղասպանության քարոզ է։

Նիկոլենք խաղաղություն էին քարոզում մինչև 2020–ի սեպտեմբերի 27–ը, բայց բերեցին պատերազմ, Արցախի պետականության կորուստ և կապիտուլյացիա։ Հիմա էլ են խաղաղություն քարոզում, բայց արդեն ոչ թե պատերազմ (Հայաստանն այլևս չունի բանակ, որ պատերազմի․ Ռուսաստանից կախված տարածքի ենք վերածվել), այլ նոր ցեղասպանություն են ուզում բերել։

Քաղաքական պայքարն, ըստ այդմ, էքզիստենցիալ բնույթի է։ Լինել–չլինելու հարց է։ Նիկոլենց պետք է «լարել», որ Հայաստանը մնա։

Պետրոս Ալեքսանյան