Տղաներից մեկի շիրմաքարին գրված է` Էդգար 18, իսկ կողքը տորթ է` կիսավառված «19» թվանշնային մոմով։ Վարդերի փնջով տղամարդը հետզհետե անհետանում է շիրիմների արանքում, իսկ մեկ ուրիշն առանձնահատուկ հոգատարությամբ սրբում է որդու շիրմաքարը, խունկ ծխեցնում նրա շիրիմին, ապա կողքի հանգուցյալների։ Քիչ–քիչ մարդիկ ավելանում են, բայց առաջվա նման քար լռություն է։

-Իհարկե։ Նկատո՞ւմ ենք, թե ինչպես են ծնողները բարևում տղերքին` «բարև հարևան» ասելով։

-Այստեղ միշտ այսքան լուռ է։

-Ոչ։ Երբեմն ամենաքիչը քսան մայր տարբեր գերեզմաններից ամեն մեկը մի ձևի լացում է։ Ուժ է պետք, որ դիմանաս։

-Դժոխք։

-Այո։ Փոխվեցին, աշխարհի գույները, փոխվեցին։ Այսպիսի անգույն գարուն չի եղել մեզ համար։ Բայց պետք չէ հուսահատվել։ Ես վստահ եմ , որ եթե Աստված տվել է այս դարդ ու ցավը, ուրեմն մենք կարող ենք տանել այն.. ու կտանենք։

Քահանայի բախտը չի բերել, նա անձամբ է հուղարկավորել է իր մարտական ընկերներին։ Նրանց մասին խոսելիս անվան վերջում ավելացնում է «ս» հոդը ու հերթական պատմությունը պատմելիս ասում. «Չկար նրա նման։ Առյուծի ձագ էր։ Հզոր»: Սակայն Տեր Մանուկի համար ամենածանրը Ղարայանների հոգեհանգիստն էր. մի ընտանիքից զոհվել էին հայրն ու երկու որդիները։ Հոգևորականը պատմում է նրանց մասին ու առանց դժվարության գտնում շիրիմները։ Նրա ձայնը սկսում է դողալ, խռպոտանում է, բայց տեր հայրը շարունակում է` պետք է վրեժ լուծել շատ երեխաներ ունենալով։

Նա լռում է մի քանի վայրկյան, այնուհետև դողացող ձայնով պատմում, որ օրեր առաջ զոհված զինվորի 12-13 տարեկան քույրը փուչիկներ էր բերել, դրանց նամակ ամրացրել, որ օդ բաց թողնի, ու եղբայրը կարդա իր մաղթանքները։ Գուշակում եմ, որ Էդգարի քույրն է եղել, բայց չեմ համարձակվում հարցնել։ Լռում ենք ևս մի քանի վայրկյան, բայց հանկարծ Տեր Մանուկը նկատում է հեծկլտացող կանանց ու մոտենում նրանց։ Գրկում է նրանցից մեկին ու առաջարկում աղոթել միասին։ Նա սկսում է կարդալ «Հայր մերը», ու ամեն ինչ կանգ է առնում։ Ավարտում է աղոթքն ու ծնկի գալիս, ձեռքը դնում տղայի շիրիմին և հազիվ լսելի ձայնով արտաբերում. «Հոգուդ խաղաղություն, Կարեն ջան»։ Տղայի մայրը սկսում է բարձր հեկեկալ, մենք էլ այլևս չենք կարողանում մեզ զսպել։ Քայլ առ քայլ հեռանում ենք, տեր հայրը հետևում է մեզ։