Շատ գործարարներ հատկապես այս ծանր օրերին ասում են, որ իրենց գործերը հաջող է եղել երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի կառավարման տարիներին, ուրախությամբ են հիշում ներդրումները, առևտրաշրջանառությունը, արտաքին առևտրային կապերը, ներսում սպառումը։

Կարևորը՝ տհաճ անակնկալների բացակայությունն էր, կայուն առաջընթացն էր։ Այսօր խանութից դուրս եկող քաղաքացուն երբ հարցնում ես, ասում է, որ Ռոբերտ Քոչրյանի կառավարման տարիներին գները՝ թե ապրանքների, թե ծառայությունների, գրեթե անփոփոխ էր։ Գարնանը չէին անհանգստանում, որ կարող է հոսանքը թանկանա, 10 տարի մնաց նույն գինը՝ 25 դրամ, չէին մտածում, որ մի քանի պարկ ալյուր պահեստավորեն, որովհետև վստահ էին՝ սնունդը կգա անխափան և գնաճ չի լինի։

Ու նրանց սպասումներն արդարանում էին։

Արդյունքն այն էր, որ 1998-2007 թվականների ընթացքում 7-8 տարի ունեցել ենք երկնիշ տնտեսական աճ, միջին աշխատավարձն աճել է 4,8 անգամ, միջին կենսաթոշակը՝ 5,6 անգամ, 1 շնչին ընկնող ՀՆԱ-ն՝ 7,3 անգամ։

10 տարում տավարի միսը թանկացել է ընդամենը 185 դրամով, ձեթը՝ 6 դրամով և այլն, իսկ շատ ապրանքատեսակներ էլ՝ ալյուր, շաքարավազ, պանիր և այլն, ընդհակառակը, էժանացել են։ Կարո՞ղ է սա ուրախությամբ չհիշի մարդ, որը մտնում է խանութ ու տեսնում, որ մեկ օրում շաքարավազը թանկացել է 86 դրամով, ձեթը 200 դրամով, կարագը՝ 800 դրամով։

Ուրեմն ի՞նչ աշխատանք էր պետք է անել 10 տարի գները կայուն պահելու, բայց աշխատավարձը՝ կայուն բարձրացնելու համար։

Ինֆոգրաֆիկայում ներկայացրել ենք ընդամենը մի քանի ապրանքատեսակի գների մասով իրականությունը՝ Ռոբերտ Քոչարյանի կառավարման 10 տարիներին։

Աղբյուրը՝ yerevan.today