Անցնող մեկ տարվա ընթցքում այդքան մեծ հոգեբանական հարված՝ վերջին հարյուր տարում Հայ մարդը չէր տեսել: Անորոշությունների կծիկը գնալով ավելի ու ավելի է խճճում պրագմատիկ, լավատես, հավատավոր ու աշխատասեր Հային: Մարդիկ չեն կարողանում տեսնել իրենց վաղվա օրը:

Պատճառներն իհարկե հայտնի են: Առաջինը՝ պատերազմի ցավալի հետևանքներն են: Պատերազմ, որի մեղավորներն առ այսօր խնամքով թաքնվում են իշխանության հովանոցի տակ: Պետերազմ, որը խլեց Հայի հաղթանակած ոգին, խլեց Արցախի անառիկ ու Հայաստանի անվտանգ լինելու գաղափարը, խարխլեց Հայաստանում ապրելու և զարգանալու հնարավոր հեռանկարները:

Երկու կարևոր հանգամանք է մարդկանց հասցրել այս մեծ հիասթափությանը՝ Արցախյան կապիտուլացված, դավաճանված պատերազմը, և 2018թ-ից Նիկոլի հետ կապված սին հույսերը:

Պետք է սթափվել, ուշքի գալ, չտրվել հիասթափության կործանարար տրամադրություններին: Կյանքը դեռ շատ հաջողություններ ու ձեռքբերումներ ունի պահած մեր Ազգի համար: Մենք ոտքի կանգնելու, առաջ գնալու, հզորանալու դեռևս չիրացված մեծ պոտենցիալ ունենք: Մենք իրավունք չունենք տրվելու մեզ շարունակ խաբող և մոլորեցնող տեղեկատվական դաշտերին: Մենք իրավունք չունենք ենթարկվելու մեր “բարեկամների” ու թշնամիների քմահաճույքներին:

Դեպի Արցախ վերադարձող յուրաքանչյուր ընտանիք՝ ապագայի նկատմամաբ հավատի վերականգնման մի փոքր քայլ է: Ապագայի մասին խոսող յուրաքանչյուր երիտասարդ՝ վաղվա օրվա նկատմամաբ վստահության կաթիլ է: Մեր երեխաների լավատեսությունը՝ Հայաստանի ապագայի լուսավոր կետն է, որին պետք է ձգտենք համերաշխ ու միասնական կերպով:

Մեզ պառակտող, անցյալից խոսող, նախկինը քննադատող, տարբեր մարդկանց նկատմամաբ քաղաքական երանգներով գործեր կարող, իշխանությունը մահակ դարձրաց յուրաքանչյուր սրիկա՝ մեր Երկրի ու Ազգի ապագան խամրեցնող երևույթ պետք է համարվի: Չկան այլևս անցյալ ու ներկա, կա միայն ապագա, որի մասին պետք է մտածենք յուրաքանչյուրս:

Եթե գտնում ենք, որ Նիկոլը և նրա նմանները տեղ չունեն մեր ապագայում, ուրեմն պետք է ազատվենք այդ բեռից այսօր: Իսկ եթե ունեն, ապա պետք է սահմանենք, թե ո՞րն է նրանց դերը: Որովհետև, Ազգին հիասթափության հատակին հասցրած իշխանությունը, իր անիմաստ հայտարարություններով, այլև չի կարող խլել բոլորիս համար թանկարժեք ժամանակը:

Առաջիկայում մեր տարածաշրջանում և աշխարհում լուրջ փոփոխություններ կարող են տեղի ունենալ: Այն առընչվելու է նաև մեր երկրի կենսական շահերին: Պետք է պատրաստ լինենք օգտվել դրանցից, ծառայեցնել դրանք մեր պետության շահերին: Պետք է նորից ինքնակազմակերպվենք, վեր հառնենք այս կործանարար հոգեվիճակից, հետ պտտենք պատմության անիվը ու նայենք միմիայն մեզ համար ցանկալի ապագային: